Vandaag trappen we af in The Coffee Company voor een gezonde dosis Coffee & Music, zoals het thema daar luidt. Dat beviel gisteren uitstekend en ook vandaag blijken we er eenvoudig de nodige uren te kunnen vertoeven.

We komen binnen bij de laatste galmklanken van Rover, de artiestennaam van Timothée Regnier, een stevig gebouwde Fransman die wegens visaproblemen Libanon werd uitgezet om zich vervolgens in Frankrijk op de muziek te storten. Dat blijkt een goede zet want de nationale muziekpers was zeer enthousiast. Nu de internationale collega’s nog. Het ene nummer dat we hoorden kon ons nog niet overtuigen, maar gezien het ongetwijfeld welverdiende applaus, was het eerder gebodene uitstekend.

Met een snelle tosti kaas in de linkerhand en een mege-heta kop thee in de andere hand zien we het nog drukker worden (en het was al stampvol) bij de opkomst van de Zweedse celliste Linnea Olsson. Met een fraaie dwarsdoorsnede van haar debuutalbum Ah! en een geweldige Kraftwerk-cover (Sexobjekt) verovert zij de harten van het enthousiaste publiek. Linnea speelde al een tijd in de (live)band van Ane Brun en als klap op de vuurpijl mocht ze ook met Peter Gabriel mee op tour, waarbij zij naast het bespelen van de cello ook de vocalen van onder meer de klassieker Don’t Give Up voor haar rekening nam. De charismatische Zweedse genoot zichtbaar van de grote opkomst en bedankte iedereen voor zijn/haar aanwezigheid.

Dan is het tijd voor de Schotse, 18-jarige Nina Nesbitt. Bij een toevallige ontmoeting met Ed Sheeran speelde Nina één van haar songs voor hem. De andere jongeling was razend enthousiast en het leidde ertoe dat Nina tijdens zijn tour hem mocht vergezellen als voorprogramma. Dat muziek haar in het bloed zit wordt snel duidelijk. Al vanaf haar twaalfde maakt ze muziek! Vandaag begeleidt ze zichzelf op akoestische gitaar en de combinatie met haar warme stem zorgt voor twintig spannende singer-songwriter-minuten. Haar debuutalbum zal dit jaar uitkomen en daar verwachten wij veel van!

Vervolgens is het nog een uur wachten op het optreden van Villagers, althans, voor dit intieme optreden zal alleen zanger Conor O’ Brien aanwezig zijn. Gezien de drukte besluiten we te wachten en ‘ gewoon’ het optreden van de Nederlandse (boy)band Valerius mee te pakken. Hoewel we het niet verwachtten wordt de commerciële, catchy sound overtuigend gepresenteerd en is het duidelijk dat de jongens goed naar andere bands, waaronder The Police, hebben geluisterd. Wie weet zit er zelfs nog een hit tussen het repertoire van hun nieuwe album?

Als Conor O’Brien van Villagers het podium opkomt is Coffee Plaza muisstil. Niemand wil een seconde missen van de tekstuele vondsten van deze songsmid. Was hun debuutalbum Becoming A Jackal al een gouden ‘ binnenkomer’, de opvolger {Awayland}, die nu in de winkels ligt, lijkt de weg naar nog grotere roem nog verder te plaveiden. Conor speelt zes nummers, waarbij hij de eerste vijf songs van het nieuwe album ‘loslaat’ op het publiek. Het zijn stuk voor stuk prachtige songs. De rustige opener My Ligthouse zet de toon en met het spelen van de mooi eerste single Nothing Arrived is iedereen overtuigd: dit wordt een grote band! Ook Judgement Call en The Waves, waarmee hij zijn set besluit, zitten prima in elkaar. De allermooiste nummers zijn echter Earthly Pleasures en de fijne cover van Charlotte Gainsbourg, Memoir.

Na een heerlijke op de huid gebakken zeebaars en verse groenten voelen we ons niet alleen muzikaal maar ook culinair weer als een vis in het water en zijn we klaar voor het overvolle avondprogramma. Vandaag kiezen we ervoor om in Simplon te beginnen, waar S O H N en Mø de avond inluiden.

Het Brits/Oostenrijkse collectief S O H N maakt spannende minimal electro-soul en heeft goed geluisterd naar bijvoorbeeld James Blake. De zanger heeft een geweldige stem en die stem wordt goed gedragen door de ondersteunende beats en melodielijnen. De bas staat helaas wel vrij hard en het blauw/witte licht zorgt dan wel voor extra beleving maar echt prettig kijkt en luistert het niet.  Toch bevat de muziek van S O H N genoeg aanknopingspunten voor een succesvolle toekomst. De nummers The Wheel en Warnings klinken bijvoorbeeld al mysterieus genoeg om te blijven boeien.

Voordat S O H N zijn set heeft beëindigd spoeden we ons naar boven waar de Deense zangeres Mø laat horen wat zij in haar mars heeft.We weten eigenlijk nog heel weinig van haar. Alleen dat ze twee singles heeft gemaakt: Pilgrim en Maiden. En die twee nummers maken genoeg indruk om haar meteen al te vergelijken met artiesten als Jessie Ware en Grimes. Toch pakt het ons live helaas niet echt en lopen we naar de Stadsschouwburg, waar twee zeer getalenteerde dames staan geprogrammeerd.

Allereerst zal Trixie Whitley optreden en we komen binnen tijdens de indrukwekkend klinkende soundcheck. De dochter van de overleden zanger-gitarist Chris Whitley baarde al opzien door haar deelname aan de band Black Dub van oprichter en producer Daniel Lanois, met daarin ook Brian Blade (o.a. Norah Jones) en Daryl Johnson (o.a. Neville Brothers). Dit jaar komt haar solo-album uit en iedereen kijkt daar vol spanning naar uit. De showcase van vanavond loopt echter allesbehalve soepel vanwege een aantal technische (gitaar)problemen. Ook het veelvuldig wisselen van gitaar (en de bijbehorende hoopvolle blikken dat het elke keer goed gaat) draagt niet bij aan een overtuigend optreden. Want hoewel Trixie gezegend is met een geweldige stem en geldt als een groot muzikaal talent (ze speelt uitstekend piano en gitaar) blijkt dat geen garantie voor een goed optreden. Toch doet een aantal van haar nieuwe nummers wel degelijk uitkijken naar haar debuutalbum, want de kwaliteit druipt ervan af. We houden haar goed in de gaten!

Tenslotte zijn onze ogen (en oren) gericht op de Zweedse Ana Von Hauswolff. Zij wordt in de aankondiging muzikaal vergeleken met grootheden als Kate Bush en Antony Hegarty en haar nieuwe, tweede album Ceremony kreeg zowel in eigen land als in Noorwegen maximale scores in recensies. Het optreden begint zo goed als instrumentaal en neigt in eerste instantie naar (bestaat dit?) industrial klassiek. Het duurt een tijd voordat we kennismaken met Anna’s stem en inderdaad, die doet bij vlagen denken aan La Bush. Toch hadden we er veel meer van verwacht, of eigenlijk compleet iets anders. Dus om nog iets van de Noorse zangeres Rebekka Karijord mee te pakken spoeden we ons naar het Groninger Museum. Haar laatste album We Become Ourselves is prachtig en ook live blijkt Rebekka een geweldige zangeres. Veel nummers van dit album worden gespeeld waaronder de schitterende ballade Ode To What Was Lost.

Moe doch voldaan keren we (helaas) weer terug naar Assen. Op naar Eurosonic 2014, en dan hopelijk een slaapplek in Groningen, we zullen er snel bij moeten zijn!