Singles, die bovendien tegenwoordig enkel digitaal te verkrijgen zijn, worden normaliter bij WiM nooit gerecenseerd, maar soms is een uitzondering wel eens op zijn plaats. Zoals in het geval van Daft Punk.

Een doordachte en gewiekste marketingcampagne blijkt nog steeds uitermate effectief. Dat bewees David Bowie eerder dit jaar en heeft Daft Punk de afgelopen weken de media en het slaafse publiek behoorlijk opgefokt met flarden van wat de nieuwe single van het Parijse duo zou moeten zijn. (Bewust?) lekken van een snippet muziek, een loopje per ongeluk laten circuleren op Internet, een stukje video op een festival laten zien … De aandacht werd weer behoorlijk getrokken. En met wat? Met een paar akkoorden Chic-reïncarnatie of iets dat daarvoor moest doorgaan. Het ging de afgelopen weken in bepaalde kringen via de sociale media alléén maar erover hoe goed die nieuwe single van Daft Punk wel niet moest zijn. En nu is er dan eindelijk die nieuwe track, die de voorbode vormt voor het nieuwe album dat ergens eind volgende maand zal gaan verschijnen.

De spanning werd de afgelopen week behoorlijk opgebouwd en het ging de voorbije dagen niet enkel over hoe rampzalig het nieuwe koningslied was, maar leek Daft Punk nu echt overal trending topic te zijn. De verborgen verleiders hebben hun werk weer erg goed gedaan, want de halve wereld weet dat Daft Punk weer terug van weggeweest is. En is al die commotie nu terecht?

Daft Punk was ooit baanbrekend. Dat ooit was ergens midden jaren negentig. Op een klein label (Soma) verschenen twee 12”es, waarvan Da Funk veel opschudding veroorzaakte. Zuigende discofunkhouse op een lager tempo dan dat toen gewoonlijk was. Het nummer bleek de poorten open te gooien voor een hele lading nieuwe, jonge Franse producers, die profiteerden van de hype die Thomas Bangalter en Guy de Homem-Christo hadden veroorzaakt. Het leverde een compleet nieuwe stroming binnen de house op en zette Frankrijk opeens als dancenation heftig op de kaart. Die doorgaans arrogante, zelfingenomen Fransozen waren nu opeens hotter dan hot.

De verrichtingen van Daft Punk werden door dat opvallende Da Funk nauwgezet gevolgd en met het verschijnen van hun debuutalbum Homework waren de superlatieven weer niet van de lucht. En inderdaad, jaren later is het nog steeds een strak album, alhoewel maar slechts de helft van de tracklisting écht de moeite waard is, de andere 50% zijn wat stoplappen en opvullers zonder een begin en een eind en daardoor te verwaarlozen. Maar het zette wel weer verder de toon voor de doorontwikkeling van de dance in die tijd en in dat opzicht is Homework toch een redelijk historisch album. Daft Punk bleef ook de jaren daarna nog een redelijk trending. Vooral Bangalter profiteerde daarvan en onder eigen naam scoorde hij een met Music Sounds Better With You een absolute klassieker.

Pas in 2001 werd het weer tijd voor nieuw materiaal en lostte Discovery de verwachtingen maar ten dele in. Maar daarna werd het kwakkelen geblazen met een misplaatst live-album en een teleurstellend derde album (Human After All), dat eigenlijk maar bar weinig toevoegde aan datgene wat we al kenden. De geest was nu toch wel echt uit de fles en Daft Punk leek uitgepoept te zijn en kon  als praktisch afgeschreven beschouwd worden. Inmiddels was het al 2005 en na nog een overbodig en terecht onopgemerkt live-album en de soundtrack voor de Disney film Tron werd steeds vaker de vraag gesteld of er nog iets van Daft Punk verwacht moest worden.

En opeens waren ze er weer. En de impact van wat vage berichten is nog steeds groot. Dat geeft aan dat om Daft Punk nog altijd wel een bepaald soort mysterie hangt. En alhoewel de Daft Punk discografie op de keper beschouwd toch wat mager is en het bovendien alweer járen en járen geleden is dat het laatste écht scherpe muzikale wapenfeit werd uitgebracht, lijkt de hype een objectief oordeel behoorlijk te vertroebelen. Want hoe goed is dat Get Lucky nu eigenlijk?

Dat Daft Punk muziek geïnspireerd is op disco en funk was al duidelijk. En dat Nile Rodgers opeens opduikt is dan ook niet heel erg vreemd. In tweeërlei opzicht: als één van de inspiratiebronnen van Homem-Christo en Bangalter, maar ook omdat Nile Rodgers in een ver verleden andere grote artiesten heeft geholpen om hun artistiek enigszins in het slop geraakte loopbaan nieuw leven in te blazen. Met David Bowie, Duran Duran en Diana Ross als meest opvallende namen. Want laten we wel wezen: Daft Punk was de laatste jaren niet meer dan een legendarisch gemaakte naam, terwijl er maar niks aan nieuw materiaal verscheen. En enkel teren op oud succes, maar met maar niks komen, is onvoldoende en had zelfs Daft Punk steeds minder bestaansrecht.

En met Get Lucky wordt vooralsnog de de hoop niet ingelost dat het album een knaller zal gaan worden. Want Get Lucky is zeker een luchtig en vrolijk dansnummer, maar wanneer het door een onbekend bandje of nietsbetekenend pas startend zangertje werd uitgebracht dat zou het vast afgedaan worden als een matige Chic-ripoff. Want dat is dit  natuurlijk. Get Lucky ligt weliswaar goed in het gehoor, is het übertoegankelijk, maar is het tegelijkertijd de blauwdruk van hoe een volkomen niks-aan-hand-muzak compositie moet klinken. Daft Punk laat weer van zich spreken en wordt de nieuwsgierigheid naar het nieuwe album alleen maar groter, maar als deze McDonald’s sound de toon zet voor waar het album mee gevuld gaat worden, dan wordt dan geen plezierige gebeurtenis.

Twee sterren: één omdat oppervlakkigheid nog steeds bestaansrecht heeft en nog één omdat Daft Punk nog beter is in marketing.