×

Recensie

Pop

13 oktober 2018

Cursive

Vitriola

Geschreven door: Leon Pouwels

Uitgebracht door: Big Scary Monsters

Vitriola Cursive Pop 4.5 Cursive – Vitriola Written in Music https://writteninmusic.com

Het uit Omaha, Nebraska afkomstige Cursive timmert al ruim 20 jaar aan de weg, timmert zeg ik; het is een mokerslag die ze je toe willen brengen. Soms net zo krachtig als het hartmassageapparaat, hangende in een plaatselijk winkelcentrum. Niet vreemd dat deze band in het verleden haar debuutalbum bij punklabel Epitaph heeft uitgebracht, vervolgens de overstap maakte naar het breder georiënteerde Saddle Creek, en nu haar plek gevonden heeft bij hun zelf opgezette 15 Passenger. Ze maken rockmuziek met een flinke hoeveelheid emo saus, hun roots liggen ergens in de slipstream van de dominerende gitaarmuziek uit de jaren 90. Het eigenzinnige band karakter uit zich in verassende muzikale wendingen, vergelijkbaar met een band als The Flaming Lips, al is Cursive een heel stuk harder. Frontman Tim Kasher is ook solo actief, en verdeeld zijn tijd tussen Cursive en het meer folkrock gerichte The Good Life.

Vanaf de eerste tonen van Free To Be Or Not To Be You worden we de diepte in gezogen, en om de lagen te herkennen is het een aanrader om het geheel met een goede koptelefoon te luisteren, wil je tenminste op een juiste manier de bijna overdosering van instrumenten ervaren. De ruimtelijke invulling geeft de centraal staande zang een extra dimensie, waardoor het nog sterker binnen komt. Tim Kasher heeft datzelfde soulgevoel als Greg Dulli van The Afghan Whigs, en dan maakt het niet meer uit waarover gezongen wordt, je gelooft het woord voor woord. Pick Up The Pieces lijkt toegankelijker, maar hier is een grote rol weg gelegd voor het tegendraadse drumwerk van Clint Schnase, die na 12 jaar als verloren zoon weer bij Cursive is terug gekeerd, en blijkbaar geen vernieuwde aanpassingsperiode nodig lijkt te hebben. Het punkverleden van de band is halverwege duidelijk hoorbaar, om vervolgens plaats te maken voor de cello van Megan Siebe.

De schreeuw is voorzichtig in het licht dramatische aangezette It’s Gonna Hurt aanwezig, waar ingelaste cello ruimte is voor cello en het pianospel van Patrick Newberry op de juiste plek binnenvalt. En dan weet ik dat we nog maar een gedeelte van de veelzijdigheid hebben gehoord, want ze zijn tot veel meer in staat. Natuurlijk wordt het wachten beloond op het moment dat het helemaal los dreigt te gaan. Dit is het geval bij Under The Rainbow, waar de zangstem ook meer de hoogte in gaat, voor mij was dit de eerste kennismaking met Vitriola, en gelijk een zeer geslaagde. De subtiele tribal klinkende drums laat het over komen als een soort van energieke overwinningsdans.

Remorse is een gewaagd tussenstuk waar Tim Kasher zich op zijn meest breekbare kant laat horen, de muzikale ondersteuning is wat soberder, licht industrieel, bijna Nine Inch Nails achtig. Ook hier een grote verassing in het vervolg, nu met het passende post-punk gitaar gedeelte. Het stevigere Ouroboros roept herinneringen op naar de boosheid van de Nu- metal lost generation uit de jaren 90, vooral door de droge laag gestemde instrumenten. Dat elektronische futuristisch gedeelte dat volgt, hoort gewoon zo, niks vreemds aan. De muzikale complexiteit is hier niet bedoeld om bij de minder geschoolde luisteraar verwarring te zaaien , maar bied juist een aangename vervullende rol.

Everending heeft iets Bluegrass, of zelfs wat Country in zich, zeker helemaal in het begin, en eigenlijk is de volgende wending niet eens zo verrassend, want bij Cursive kun je eigenlijk alles verwachten, en dan nog zelfs komt het juist niet overheen met je verwachtingen. Hierbij komt een band als The Cure bij mij op, dezelfde verstilde triestheid als bij hun meesterwerk Disintegration, toch wel een band die in de emo scene aardig gewaardeerd wordt. De overgang naar Ghost Writer verloopt soepel, met hier de bas in de hoofdrol en drager van de duisternis in dit verder toch wel voor Cursive begrippen luchtig geheel. Het voelt in ieder geval een stuk minder problematisch.

Vervolgens verwacht je dus niet een Arcade Fire getint begin bij Life Saving Ben je eerder nog niet helemaal overtuigd, dan lukt het hierbij vast wel. Voor mij persoonlijk springt deze wel als een pogodans boven de rest uit. Qua geluid sluit deze ook bij het zeer gewaardeerde Under The Rainbow aan. Lijkt mij heerlijk om in een uitverkochte zaal voluit het Money! Money! mee te schreeuwen, bij deze band moet gewoon genoeg ruimte zijn voor medestanders. Noble Soldier/Dystopian Lament heeft een vrij onschuldige start, en lijkt in eerste instantie minder te overtuigen, maar ontwikkeld zich verder zelfs tot een rockopera achtig sluitstuk met zelfs invloeden uit het Beatles kamp. De drift tot experimenteren blijft tot aan de laatste uithaal aanwezig.

Vitriola is een geslaagde Kickstarter, na een vrij lange pauze van zes jaar. De plaat stuitert letterlijk en figuurlijk alle kanten op, al blijft het ondanks de heftige emoties die het oproept, wel onder een georganiseerde controle. Sterker nog, het voelt als een doordacht evenwicht, gericht om de sound van extra dimensies te voorzien. Niet gepland, maar wel gestructureerd. De meest gevarieerde cd die ik het afgelopen jaar heb gehoord.



  1. Free To Be Or Not To Be You And Me
  2. Pick Up The Pieces
  3. It's Gonna Hurt
  4. Under The Rainbow
  5. Remorse
  6. Ouroboros
  7. Everending
  8. Ghost Writer
  9. Life Savings
  10. Noble Soldier/Dystopian Lament