Coparck is inmiddels een vaste waarde in de Nederpop. Tien jaar na de eerste demo’s – waarvan er een zelfs VPRO’s Moordlijst bereikte – is er nu alweer het vierde album, A Dog And Pony Show.

Het meest bekende wapenfeit uit tien jaar Coparck is natuurlijk de fraaie single The World Of Tomorrow, die vergezeld ging van een prikkelende animatieclip. Twee jaar later, in 2005, beleefde het nummer dankzij de reclame van kaasfabrikant Milner een tweede jeugd. Ook in 2007 kwam Coparck met een sterke single: A Good Year For The Robots. De bijbehorende clip over een robot op kantoor stak weer een flink eind boven het maaiveld uit en bevestigde het beeld van Coparck als een creatieve en intelligente band.

De vorige plaat van Coparck, The 3rd Album, mocht er zeker wezen en stond vol zorgvuldig uitgewerkte en smaakvolle popsongs. Met de nieuwe plaat A Dog And Pony Show wilde de band niet te omzichtig te werk gaan en dicht bij de basis van de songs blijven tijdens de opnamen. Dat heeft er in ieder geval voor gezorgd dat dit nieuwe album wat vlotter is, met tracks die gemiddeld een minuut korter klokken dan die op The 3rd Album.

Coparck schotelt op A Dog And Pony Show een aantal pittige, mooi geproduceerde nummers voor: de titelsongs is een van de leukere singles van dit jaar. Een licht orkestraal liedje, een beetje in de stijl van The Hoosiers, met een lekkere koperen climax van Eric Vloeimans. I Guess sluit hier qua geluid op aan, met lekkere afgemeten gitaren. Door sprankelende toetsen toe te voegen, geeft Coparck weer een geheel eigen draai aan het nummer. Tegen het eind van de plaat duikt er in Hopeful ineens wat lichtvoetige elektronica op. Van een gimmick is echter geen sprake. Geduldig kleurt de band dit nummer verder in om tegen het eind nog even met een overstuurde gitaar te komen.

Toetsen en zang spelen een grote rol op dit vierde Coparck-album. Orgels, piano’s en tweede stemmen duiken overal op, zonder ergens teveel de overhand te krijgen. Het levert een aantal prachtnummers op: A Manual For Life zit vol subtiele grandeur, Strangers To Ourselves geeft een positieve draai aan het woord ‘voortkabbelen’ en New York City Lights is een rijke, knappe popsong, gedreven gezongen door Odilo Girod.

Your Last Day On Earth en afsluiter Goodbye overtuigen minder, maar echt zwakke broeders kent A Dog And Pony Show niet. Opnieuw dus een sterke plaat van een band die we moeten koesteren.