Excentrieker komen ze bijna niet. Chilly Gonzalez (46), geboren in Montréal als Jason Beck, is niet alleen pianist, maar ook volbloed entertainer. Hij verbluft het publiek niet enkel door mooie pianomuziekjes tot leven te wekken, maar zuigt de aandacht vrijwel continu helemaal naar hem toe. Wie meer over zijn intrigerende leven wil vernemen, kan terecht bij de bijzondere documentaire Shut Up And Play The Piano die eerstdaags in de zalen verschijnt.

Gonzalez valt erg op, niet alleen door zijn ongebruikelijke présence op het podium, maar ook in de manier waarop hij steevast de hand reikt naar andere muzikanten. Hebben al met hem samengewerkt: de Canadese chanteuse Feist (die onlangs op royale wijze de AB bedwong), Daft Punk, Drake en Jarvis Cocker (Pulp), met wie hij het heerlijk mooie Room 29 op Deutsche Grammaphon maakte. En wie hem interviewt, zal ongetwijfeld om de oren geslagen worden met de meest uiteenlopende verhalen, inspiraties en bronnen (ergens tussen Bach, Beach House, Serge Gainsbourg, rapsensatie Migos en Kanye West zeg maar). Om maar te zeggen: hij is niet direct het type muzikant dat achter zijn piano plaatsneemt om vervolgens braafjes zijn pianomuziekjes te brengen. Eerder het tegendeel lijkt waar. Het fundament: een heel brede kijk op de muziekwereld en een visie die heel erg rock’n’roll aandoet.

Wie Gonzalez zegt, kan helemaal niet om de piano heen. Het is het instrument waar hij zo van houdt, maar waarmee hij tegelijk een erg gecompliceerde relatie op nahoudt. Als zelfverklaard ‘muzikaal genie’ (ironie is nooit ver weg in zijn wereld), als nazaat van Erik Satie maar ook en vooral als excentrieke muzikant met een zware hoek af. Wie een van zijn talloze online masterclasses volgde, begrijpt ongetwijfeld wat we bedoelen. Hij beschouwt zichzelf dan ook niet enkel als pianist, maar eerder als goddelijk briljant entertainer die zijn talent aanwendt om het publiek te verstrooiien met de meest uiteenlopende muziekjes. Zo ziet hij muziek allereerst als een vrijhaven voor creatie en vernieuwing. Het verklaart waarom hij laveert tussen pakweg pianist, indiemuzikant, rapper en popster. En zichzelf daarvoor beloond zag met een Grammy.

Met Solo Piano III, het derde deel van een trilogie, zit er wel degelijk een piano solo album van klassieke snit voor ons. Niet echt verrassend. En tegelijkertijd net wel, net ook omdat hij vrijwel continu bedrijvig is met de meest uiteenlopende muziekprojecten, waarin het spel met de piano een zeer belangrijk fundament vormt. Hij bouwt daarbij voort op zijn jeugd en roots (Famous Hungarians – nvdr: Gonzalez’ grootvader was Hongaars) en een uitgesproken voorliefde voor het klassieke (Bach dus, maar merk ook titels als Prelude In C Major – een ode aan de Amerikaanse componiste/muzikante Wendy Carlos en een moderne respons op Bach of Blizzard In B Major).

Tot op zekere hoogte biedt Gonzalez zijn fans met het piano solo concept meer van hetzelfde. Maar wie goed luistert, hoort hoe hij zijn eigen versie daarvan geeft. Mét een uitgesproken voorkeur voor een eigen zoektocht naar de mogelijkheden van de piano als instrument. Speels, zoals opener Treppen met die op- en neerwaartse bewegingen bijvoorbeeld al aangeeft. Soms schijnbaar een mix van bittere ernst (Cactus Impromptu), een zweem van donkere romantiek en melancholie (Lost Ostinato), nog vaker aandoenlijk inspirerend mooi (Prelude) en ontroerend (o.a. Be Natural, Present Tense).

Solo Piano III betekent het voorlopige einde, de boeken van het project helemaal toe. Een spoor dat hij bewandelde, maar waar hij finaal ergens een stilaan doodlopend spoor in zag. Vooral van de benaming ‘piano solo’ wilde hij af. Hij zal sowieso piano blijven spelen en als muzikant nieuwe wegen inslaan, al dan niet met bevriende musici.

Gonzalez blijft een onnavolgbaar muzikant. Het ene moment rapt hij over hot sex en meer, om het andere weer in een heel ander kader muziek te maken. Het tekent hoe Gonzalez allerlei inspiraties opslorpt om er vervolgens een heel eigen iets uit te puren. Zoals dit Solo Piano III, waarmee hij zich nu helemaal klaar toont om andere wegen op te zoeken.