Op een paar weken na is het twintig jaar geleden dat The Charlatans de Melkweg aandeden om hun album Some Friendly en de hit The Only One I Know te brengen. Vanavond, maandag 25 oktober en twee decennia later, staat de band er weer. Voor de zoveelste keer, kun je zeggen. The Charlatans hebben in Nederland maar kort mogen ruiken aan zalen van het formaat Paradiso.

Aan de andere kant: twintig jaar actief blijven als hecht muzikaal front en kunnen wijzen op een lange discografie, dat is wel iets om trots op te zijn. Wie tijdgenoten van The Charlatans kan aanwijzen die een vergelijkbare output hebben geleverd, mag het zeggen.

Het nieuwe album Who We Touch komt mondjesmaat aan bod vanavond. De band verdeelt de aandacht tussen jaren negentig en jaren nul en laat horen dat het jongere werk een mooie aanvulling vormt op de meer bekende songs uit de vorige eeuw.

The Charlatans openen lekker, maar wel erg veilig met Then en Weirdo, nummers uit de prille jaren negentig. Het publiek moet nog even opwarmen, dus krijgen deze nummers niet het onthaal dat ze een uur later hadden kunnen krijgen.

De band legt in ieder geval een prima set neer en blijkt wederom een hechte formatie. Ook zonder de drummer van het eerste uur Jon Brookes, die in september een hersenbloeding kreeg (en herstellende is). Zijn vervanger is Peter Salisbury van The Verve en deze kwijt zich in de Melkweg prima van zijn taak.

Wat opvalt tijdens de show van anderhalf uur is dat de vaak dansbare songs van de band zelden langer dan vier, vijf minuten klokken. De band mikt vanavond niet op een trance, maar functioneert meer als een lekkere jukebox.

Onweerstaanbaar blijven de grooves van One To Another en Patrol. The Only One I Know blijft vanavond wat vlak door een te zachte orgelpartij. De poppy kant van de band krijgt ruim baan middels onder meer de oude favorieten Jesus Hairdo en North Country Boy. Frontman Tim Burgess lijkt (op afstand) weinig veranderd, al heeft hij zich een extra lange bos zwart haar aangemeten. Een coupe die niet zou misstaan in de etalage van de gemiddelde dameskapper dertig jaar geleden.

De band –met oude rotten Martin Blunt op bas en Mark Collins op gitaar– blijft de gehele set lekker op dreef en het publiek wordt steeds iets enthousiaster zodat het na een uurtje toch wel erg gezellig is geworden. Ook jongere songs als You’re So Pretty, We’re So Pretty en Oh! Vanity krijgen goede reacties, al gaat het dak er nergens écht af, daarvoor spelen The Charlatans toch iets te veel op routine. In dat kader is de geheide afsluiter Sproston Green ook niet verrassend natuurlijk. Maar wel erg lekker.

Twintig jaar Charlatans, de hoogste tijd voor een nieuwe verzamelaar. Deze overlevers kunnen wijzen op maar liefst elf albums en hebben wat compilaties betreft zeer veel recht van spreken. Heren?