×

Recensie

Pop

24 april 2015

Blur

The Magic Whip

Geschreven door: Pieter Visscher

Uitgebracht door: Parlophone

The Magic Whip Blur Pop 4.5 Blur – The Magic Whip Written in Music https://writteninmusic.com

De grote vraag na zo’n lange periode zonder Blur – de vorige langspeler Think Tank verscheen in 2003 – is natuurlijk of de band er goed aan heeft gedaan weer met plaatwerk te verschijnen. Belangrijkste bandleden Damon Albarn en Graham Coxon bewijzen namelijk al jarenlang ook op eigen benen uitstekende albums af te kunnen leveren. Albarn heeft dat onder meer gedaan met Gorillaz, The Good, The Bad & The Queen en ook geheel op eigen benen, vorig jaar, met het sterke Everyday Robots. Gitarist Graham Coxon, een van de besten die op deze planeet rondhobbelen, is solo dan misschien wat minder succesvol dan Albarn, zijn eigen werk is ook van hoog niveau.

Het idee voor een nieuw album ontstond, zo vertelt Coxon, toen een optreden in Japan werd geannuleerd. Spontaan werd het idee geopperd een plaat te gaan maken. Zo gezegd, zo gedaan. De heren doken de studio in. Dat terwijl de band na Think Tank min of meer uiteenviel door diverse redenen en pas in 2009 weer groepeerde en een zogenaamde reünietournee uitsmeerde over de planeet. Die was succesvol. En bloed kruipt dus waar het niet gaan kan.

The Magic Whip is een typische Blur-plaat geworden. Waarop met name het stempel van Damon Albarn onverminderd groot is.  Terwijl het vooral Coxon is geweest die de kerstboom heeft opgezet, waar Albarn de slingers en ballen in heeft gehangen.

De heren van Blur gaan weer soepel door één deur. Bassist Alex James en drummer Dave Rowntree mogen niet vergeten worden in dit geheel. Coxon heeft zijn drugsverleden achter zich gelaten en ook Albarn schijnt niet meer van de diverse goedjes te snoepen. Het dreef een wig tussen de twee, waardoor Coxon niet meedeed op Think Tank. Dat de orde hersteld is, is goed hoorbaar  op The Magic Whip, waarop geen hit te vinden is, maar waar een band aan het werk is die al het plezier van de reünietournee omgezet heeft in grootse daden. There Are Too Many Of Us is zelfs van een ontroerende schoonheid. Sobere tekst, melancholische melodie. Blur op z’n meeslependst.

Een nummer als Thought I Was A Spaceman brengt het beste samen van Coxon en Albarn solo en doet ritmisch denken aan Gorillaz. Elektronica en prominent drumwerk van Rowntree vinden elkaar na een gedistingeerde start op voortreffelijke wijze in de ruim zes minuten durende track. Het nummer behoort tot het beste dat Blur op plaat heeft gezet sinds de band in 1988 in Londen werd opgericht. Op het gejaagde I Broadcast eist Coxon dan weer duidelijk de hoofdrol op.

Al met al is het vooral Blur dat je hoort. Een band in topvorm, die gedegen en overtuigend laat horen niet alleen te willen teren op oude successen en er geen enkele twijfel over laat bestaan er anno 2015 nog steeds toe te doen, met een album dat zich moeiteloos kan meten met vroeger werk. Dat uit de jaren 90 bijvoorbeeld. Toen Stephen Street achter de knoppen zat. Ook hij is terug. Een comeback om in te lijsten.



  1. Lonesome Street
  2. New World Towers
  3. Go Out
  4. Ice Cream Man
  5. Thought I Was A Spaceman
  6. I Broadcast
  7. My Terracotta Heart
  8. There Are Too Many Of Us
  9. Ghost Ship
  10. Pyongyang
  11. Ong Ong
  12. Mirrorball