Het duo Big Scary, uit Melbourne, heeft met zijn ondefinieerbare, alternatieve popmuziek in Australië als een aardige aanhang opgebouwd de afgelopen jaren. Dit mondde dit jaar uit in een Mercury Prize.

Het tweede album Not Art is nu ook in onze contreien uit. De plaat werd gemixt door niemand minder dan Grammy-winnaar Tom Elmhirst (o.a. Amy Winehouse, Adele, Manic Street Preachers, Hot Chip, The Kills, Róisín Murphy en Goldfrapp). Het is een interessant album dat zich niet gemakkelijk laat omschrijven.

Op Hello, My Name Is klint Big Scary even theatraal als rafelig. Hier sluit Luck Now goed op aan. Hierna verschiet Not Art van kleur want Harmony Sometimes blijkt een opvallend warm klinkende song. Een track als Belgian Blues is bij vlagen spookachtig maar blijft toch binnen de kaders van de alternatieve pop, hier en daar herinneringen aan Jeff Buckley oproepend. Het raar getitelde Why Hip Hop Sucks in ’13, met zijn drumfills en alomtegenwoordige piano is een vergelijkbare zwartomrande song. Jo Syme zingt over een liefde die niet van de grond komt. Wederom blijkt Big Scary ongrijpbaar want het duo laat ook nog zoetige softrockelementen toe. Ook op het interessante Invest horen we sferen uit de softrock en adult-oriented rock maar nergens klinkt de band overgeproduceerd. Tekstueel schieten Tom Iansek en Jo Syme echter soms tekort. Op dit vlak legt het tweetal beduidend minder inventiviteit aan de dag.

Na de bespiegelende, lome en met trompet gelardeerde indiepop van Long Worry mogen de Final Thoughts With Tom And Jo het album afsluiten. De ijle zang en piano en het marsritme geven wederom aan dat Big Scary op Not Art niet voor de gebaande baden kiest. Dit tweede album van de band is een originele plaat. Het is echter ook een plaat die nergens grote hoogten bereikt. Of de band buiten het ongetwijfeld loyalere Australië ook potten kan breken valt dan nog maar te bezien. Big Scary verdient dankzij dit originele en bij vlagen prikkelende Not Art echter wel het voordeel van de twijfel.