×

Concert

23 juni 2014

Best Kept Secret 2014 dag 1 en 2: The War On Drugs heerst

Geschreven door: Pieter Visscher

best-kept-secretAlle gunstige omstandigheden zijn aanwezig tijdens Best Kept Secret 2014: zon, uitstekende acts en een fijn publiek. Het is dan ook weer drie dagen feest in Hilvarenbeek. De tweede editie van het festival kan de boeken in als geslaagd. Zeer geslaagd zelfs.

De vijfkoppige Engelse formatie To Kill A King opent op het hoofdpodium met een dosis folky rock die goed in de smaak valt. Zanger Ralph Pelleymounter heeft vocaal wat weg van Adam Green. Prima opwarmer voor de rest van de dag. Met The Cosmonauts uit California bijvoorbeeld. Spannend bandje, dat zo nu en dan doet denken aan The Stone Roses. Rake teksten komen voorbij, zoals ‘You fucking hate me’. Pelleymounter heeft een dikke jas aan, gitarist Grant McNeill loopt in een kek The Who-shirtje. Ze zijn vooral beïnvloed door Lou Reed en Beach Boys. Daar hoor je al met al niks van terug. Wat vooral blijft hangen zijn de sterke liedjes die voorbij komen.

Daryll-Ann werkt een speelse set af. Paulusma en consorten zijn nog altijd in de vorm van hun leven en natuurlijk niet te beroerd er een dosis hits doorheen te jagen om u tegen te zeggen. Volgens sommigen nog altijd de beste band die Nederland rijk is. Die reputatie maken ze waar.

BoJ - VijrdagHeel stiekem echter speelt de beste band van Nederland een podium verder en luistert die naar de naam Birth Of Joy. Het trio valt in voor de Deense zangeres Mö en is net zo overrompelend als twee weken eerder op Pinkpop. De mannen uit Enschede en Utrecht laten er geen gras over groeien. ‘We hebben maar drie kwartier’, zegt Kevin Stunnenberg. De zanger, die aan Jim Morrison doet denken, maar zich ook als een van de betere gitaristen van Nederland etaleert. Het tussen MC5 en The Doors laverende geluid van Birth Of Joy laat Best Kept Secret op zijn grondvesten schudden. Een nummer als Grow, zó urgent, hard en verpletterend binnenkomend, is volstrekt uniek voor Nederlandse begrippen en exemplarisch voor het niveau van de songs van het trio, die ook worden voortgestuwd door het Hammondorgel van Gertjan Gutman en het drumgeweld van Bob Hogenelst. Nederland heeft weer een band om heel erg trots op te zijn.

Dat is Amerika nog altijd op Midlake, dat met de nieuwe zanger Eric Pulido wel wat minder melancholisch voor de dag komt, hoewel dezelfde folkpaden worden bewandeld, ook op de laatste plaat. In de nieuwe bezetting wordt alles wat uitbundiger gebracht en krijgt een klein liedje als Young Bride plots een hoog meezinggehalte. ’t Is even wennen.

Meezingen bij Breton kun je eigenlijk altijd wel. De Londenaren hebben de looks, de hooks en de liedjes. Indietronica om heel erg vrolijk van te worden en die in een tent altijd meer tot de verbeelding spreekt dan op een open podium. Bij vlagen weergaloos. Evenals James Blake, die het accent ook geregeld op dansbaarheid legt. Dat valt in de smaak. Limit To Your Love blijft van een ongekende schoonheid.

Interpol maakt van de gelegenheid gebruik werk van de komende plaat El Pintor, die in september verschijnt, voorbij te laten komen. Veelbelovend is dat. Toch komt de massa pas echt in beweging tijdens topsongs als Slow Hands en NYC. De aandacht verslapt enigszins tijdens het ingetogen werk. Paul Banks blijft even stoïcijns als altijd, al roept-ie voordat hij het podium verlaat nog even ‘Pixies!’.

Die beginnen dan ook 30 seconden later en geven meteen plankgas met Bone Machine. De band is er eigenlijk niet veel op achteruit gegaan na het afscheid van Kim Deal. Paz Lenchatin, die na het ontslag van die andere Kim (Shattuck) in beeld kwam, oogt alsof ze al jaren tot het meubilair van de formatie uit Boston behoort. Zangtechnisch ook dik in orde. Prettig hysterisch bij vlagen en daarmee ook al complementair aan Frank Black. Zoals tijdens het fantastische Bag Boy, van het dit jaar verschenen Indie Cindy. De zesde langspeler van Pixies, die pas na 24 jaar het licht zag. Bag Boy wordt kneiterhard uitgevoerd, zoals vrijwel elk nummer een stevige behandeling krijgt. Alsof Black wil zeggen: kijk eens hoe wij nog kunnen beuken en zie hoe we nog altijd een van de beste livebands ter wereld zijn. De Pixies verbluffen en wie had dat verwacht?

Dag 2

Het is prettig wakker worden met de luisterliedjes van het Belgische Amatorski. An Pierlé-achtige zangeres is Inne Eysermans. Zorgt voor de nodige goesting. Dat doen de broertjes van The Bots (16 en 19) ook. Onvervalste rock-‘n-roll, die met veel enthousiasme wordt gebracht. De youngsters hebben de gunfactor. Dat zie je terug in het publiek. Volstrekt onvergelijkbaar met ‘Jean Michel Jarre-imitator’ Nils Frahm. De Duitser is, zittend in het zonnetje, vlak bij het podium, goed te behappen. Elektronica en klassiek gaan prima samen.

Moss’ liefde voor elektronica  is de laatste jaren groter geworden en dat komt het geluid van de band ten goede. Het maakt de Nederlanders wat meeslepender, hoewel Marien Dorleijn en zijn vrienden ook goed zonder kunnen. Op Moss kunnen we bijna net zo trots zijn als op Johan vroeger en dan te bedenken dat er nog wel rek inzit.  Tot nu toe heeft het kwartet ‘slechts’ uitstekende platen uitgebracht, terwijl je voelt dat de echte topplaat nog in het verschiet ligt. Het optreden op Best Kept Secret vraagt zo nu en dan om een opzwepende track om de massa bij de les te houden. Misschien dat Moss die in de toekomst uit de hoge hoed kan toveren.

Mogwai is ook een band die louter kan bogen op uitstekend plaatwerk, maar wel over opzwepend materiaal beschikt. De Schotse postrockers hebben nog altijd geen zanger nodig om veel indruk te maken, met een gitaardeken die vol nuances kan zitten en uit kan groeien tot een muur van noise, geregeld aangelengd met elektronica. Verdwalen in het Mogwai-bos is avontuurlijk en zalvend tegelijk.

Wild BeastsGeen grapje maken over de Engelse band Wild Beasts op Best Kept Secret, terwijl je op het terrein de beesten van Safaripark Beekse Bergen bijna kunt ruiken, is lastig. Toch gaan we het niet doen. Vier man, drie keyboards, twee gitaren, een drumstel en een basgitaar  zorgen voor een zorgvuldig geweven rocktapijt waarop het goed dansen is. Mooie tweede stem heeft Tom Fleming, die de sterke leadzanger Hayden Thorpe ondersteunt.

Daarna is het op het hoofdpodium tijd voor enfant terrible Pete Doherty, waarvan het natuurlijk altijd even afwachten is of hij ook daadwerkelijk verschijnt. Met Babyshambles, dus niet solo of met The Libertines. Het maakt Doherty niet zoveel uit in welke formatie hij afzegt. Hij oogt opnieuw behoorlijk gedrogeerd, hoewel dat de pret nauwelijks kan drukken. Dit is Pete Doherty en hij leeft een extreem rock-‘n-rollleven. Die I don’t give a fuck-mentaliteit staat ‘m eigenlijk als geen ander. Hoe je het ook wendt of keert. Keurig in het pak en met een koddig oudemannenhoedje op het hoofd. Goed, de te grote zilveren ketting om zijn nek detoneert, evenals de ook in de nek zittende tatoeage. Met circusact Doherty op het podium ben je bent zelfs geneigd alle rap verdampende gitaarliedjes van Babyshambles op de koop toe te nemen. De uitvoering van The Ramones’ klassieker Blitzkrieg Bop zorgt voor de meeste opwinding in het publiek.

Joseph Mount van Metronomy zegt zich altijd als een echte toerist te gedragen wanneer hij in Nederland is. Zeker op Best Kept Secret, waar hij in de buurt is van Beekse Bergen, alwaar hij inmiddels een aantal prachtige giraffes heeft weten te spotten.  De elektropopformatie met het scherpe randje speelt een uitgekiende set, waarin het accent ligt op de dansbare tracks. Niet verwonderlijk dat de tent de hele tijd in beweging is. MetronomyDe podiumpresentatie is speels; muzikanten wisselen van instrument. Zeker tijdens stukken als Monstrous of het aanstekelijke Heartbeats van de laatste plaat Love Letters gaat het dak eraf. Dan neemt drumster Anna Prior net zo makkelijk de toetspartijen voor haar rekening. Het tekent de frivoliteiten die de show van Metronomy kenmerken. Mount is een begenadigd zanger en bovendien een van de beste liedjesschrijvers die er momenteel rondlopen in Engeland. Heeft Lowlands de programmering al rond?

The War On Drugs laat horen waarom alle lof die de band met name na de dit jaar verschenen derde plaat Lost In The Dream kreeg toebedeeld geheel terecht is. De met toetsen en saxofoon aangevulde indiegitaarrock van de Amerikanen heeft iets hypnotiserends, iets betoverends. Niet in de laatste plaats door de aanwezigheid van zanger/gitarist Adam Granduciel. Spatzuiver en je proeft dat elke letter die hij loslaat recht uit zijn hart komt. Soms denk je: staan we hier nou te kijken naar de beste band die momenteel rondhuppelt op deze planeet? Zo goed is het. Die gedachte is wat overdreven, maar toch. Zo’n Under The Pressure, fantastisch opgebouwd en voortgestuwd naar een fantastische climax, is pure hogeschoolrock. The War On Drugs is het onbetwiste hoogtepunt van Best Kept Secret, hoewel we de zondag nog niet eens hebben gehad.

De zaterdag is ook nog niet voorbij bovendien. Zo neemt Chvrches het roer over. De lichtvoetige, heerlijk dansbare synthliedjes van de Schotten krijgen vooral een ziel door de aanwezigheid van zangeres Lauren Mayberry, hoewel de schelheid in haar stem op een bepaald moment de irritatiegrens bereikt. Aandachtspuntje.

Franz Ferdinand sluit de zaterdag niet af, maar is wel duidelijk de headliner van de avond. De opwindende rock van de Schotten zorgt dat Best Kept Secret opnieuw geen rust wordt gegund. Take Me Out, This Fire en The Dark Of The Matinée; ze komen allemaal voorbij. Het lijkt een kunstje te worden. Een kunstje dat maar niet wil vervelen. Er wordt gesprongen en meegeschreeuwd. Alex Kapranos glundert ervan. Best Kept Secret kan tevreden terugkijken op dag twee. Op naar de zondag.

Foto’s: Andries Makkinga