Het is zonde dat er soms wat smalend wordt gedaan over (het oeuvre van) Bee Gees. Want de gebroeders Gibb hebben een onuitwisbaar stempel gedrukt op de muziekgeschiedenis en hebben dat gedaan met een jaloersmakende hoeveelheid puike liedjes. Barry Gibb heeft met In The Now zijn eerste solo-album in 32 jaar afgeleverd (en het eerste nieuwe werk sinds het laatste Bee Gees-album uit 2001) en dat was pure noodzaak. De broers met wie hij de legendarische band vormde zijn ons inmiddels ontvallen. Toch houdt Gibb het in de familie, want dit album heeft hij goeddeels samen met zijn twee zoons gemaakt. Ondanks dat je hier dus veelal drie Gibbs aan het werk hoort, is Barry Gibb gelukkig niet in de val om van In The Now een veredeld Bee Gees-album te maken. Hij slaat– zij het voorzichtig – eigen paden in.

Die eigen paden bewandelt hij vooral in het openingssalvo van In The Now, zoals de openende titeltrack. “I may be lonely, but I’m not alone”, zo zingt hij daarin en even later verandert hij ‘lonely’ in ‘crazy’. Het rockt allemaal net wat harder dan met zijn voormalige band. Bij gebrek aan een betere omschijving, want écht rock wordt het nergens. Het is gewoon een wat steviger geluid. Dat wordt voortgezet op Grand Illusion, waarin de gitaren een prominente rol hebben gekregen en waar de term ‘rock’ al meer van toepassing is. Het is mooi om hierin zowel zijn gewone zangstem als de welbekende falset door elkaar hen te horen. Herkenbaar voor Bee Gees-liefhebbers, maar tegelijk ook hartstikke fris.

Daarna gaat het tempo omlaag en vaart Gibb wel de muzikale wateren in die we van hem gewend zijn. Op het emotionele liefdeslied Starr Crossed Lovers mis je op het eerste gehoor de meerstemmigheid die zijn overleden broers hem konden bieden en in dat nummer valt ook op dat de stem van de inmiddels 70-jarige zanger erg dun begint te worden. Dat men dit niet heeft getracht te maskeren, maakt het liedje bij vakere beluistering alleen maar fraaier. De breekbaarheid die er uit spreekt, geeft het nummer gewicht.

Na de indrukwekkende opening, begint In The Now helaas enigszins op meerdere gedachten te hinken en dat maakt dat het album over de hele linie niet zo sterk is als je op basis van de eerste drie tracks hoopt. Vooral in de ballads wordt vaak op effect gemikt en daardoor komen ze niet allemaal even stevig binnen, al liggen ze wel gewoon fraai in het gehoor. Melodieën schrijven kan Gibb wel. Het zijn met name de tracks waar de boel wat steviger op is aangezet die wel indruk maken. Een countryrocker als het fijn doorstampende Home Truth Song bijvoorbeeld, of een soms stevig doorbeukend en anderzijds licht psychedelisch gas terugnemend Amy In Colour. Waar het album stevig met het oog op de toekomst gemaakt lijkt, komt de reflectie in afsluiter End Of The Rainbow. Dit nummer is wel een geslaagde ballad, die in alles een uit het hart komende adieu is aan alle gevallen dierbaren uit Gibbs verleden, zowel zijn drie broers als eerder dit jaar zijn moeder. Ook hier geldt weer dat de hoorbare breekbaarheid in Gibbs stem de grote kracht van het nummer is. Tracks als deze maken dat iemand die in feite allang van zijn pensioen kan gaan genieten (zonder dat iemand het hem kwalijk zou nemen) alsnog een interessante nieuwe stukken aan zijn oeuvre toevoegt.