Met hun vijfde langspeelplaat slaan de Southampton rockers van Band Of Skulls nieuwe wegen in, wat ze zeker niet door iedereen in dank wordt afgenomen. Love Is All You Love is een halfslachtige geslaagde poging van om van hun retro seventies rocksound af te wijken. Waarschijnlijk is men na het vertrek van drummer Matt Hayward zoekende naar andere muzikale mogelijkheden. Dat men daarbij de elektronica niet schuwt is tegenwoordig minder verrassend. Maar met een stoere naam welke meer bij een gemiddelde motorclub past verwacht je een harder geluid. Prima dat ze er voor kiezen om de grenzen te verleggen, dit maakt het opnameproces een stuk aantrekkelijker. Bij opener Carnivorous krijg je een sterk Second Love reclame gevoel. Ik ben gelukkig getrouwd, maar toe aan wat meer uitdaging. Schaamteloos wordt er met industrial geëxperimenteerd. Deze dance flirt levert een heftige track op. De nieuwe van Eagles Of Death Metal overgenomen drummer Julian Dorio heeft er duidelijk veel zin in en hakt er aangenaam op los. Voor het eerst openen ze de deuren naar de gothic metal, en daar past uiteraard ook de huilende wolf bij welke als gastzanger halverwege zijn zuiver klinkende rol mag vervullen.

Al pakt die formule bij tracks als het catchy Cool Your Battles anders uit. Door de tweestemmigheid en disco flow wanen we ons nog steeds in de jaren zeventig, al zitten ze hier eerder in het campy vaarwater van ABBA dan de soortgelijke vergelijkbare artiesten als The Raconteurs en The Black Keys. En dan is dit nou net de enige keer waarbij het positief uitvalt. Vanaf het dromerige trippende Sounds Of You vervallen ze in een toegankelijk dance geluid. Of het de juiste keuze is om met producer Richard X te werken vraag ik mij af. Dat hij verantwoordelijk is voor Freak Like Me van Sugababes is duidelijk hoorbaar. Perfect passend bij dit commerciële vrouwentrio, maar zijn bijdrage op Love Is All You Love roept dus de nodige vraagtekens op. De jaren tachtig synthpop van Thanks A Lot is onder de categorie Top 40 meuk plaatsbaar, en We’re Alive doet daar nog een schepje bovenop. Speed Of Light is een geslaagde poging om zich van de rockband status te verlossen. Die twijfel nemen ze nu helemaal weg, ondanks de lang uitgerekte gitaarsound halverwege de track. Het funky Gold wil nog aardig wat goed maken, maar daar kiezen ze uiteindelijk ook voor een toegankelijke benadering.

En toch is de plaat niet helemaal verkeerd. Het vet aangezette That’s My Trouble sluit aan bij wat ze al vier albums lang laten horen, krachtig en met de precisie van een mitrailleur . De verborgen soul gedeeltes geven het net dat extra pit. Blijkbaar is het nog steeds helemaal hip om te croonen. Het duistere van Love Is All You Love heeft het verhalende, waarmee vooral charmeur Russell Marsden de nodige indruk maakt. Het gaat hem prima af, maar dit kunstje is al in een recent verleden door collega’s beter uitgevoerd. Met het punky Not the Kind of Nothing I Know laat rockdiva Emma Richardson van zich horen. Wat wordt haar brutale stem op de plaat gemist. Lekker fel eigent ze de song zich helemaal toe. Haar onverschillige houding kickt heerlijk tegen de rest van het materiaal aan. Hierdoor overtuigen ze voor ongeveer de helft van de plaat voldoende, met daarin vooral een hoofdrol van het ijzersterke begin. De hersenen in de schedels zijn net wat minder met frisse ideeën gevuld.