Na een erg goed ontvangen debuut Occupied By The Sun (2014) en een vijftigtal liveshows in België en Nederland die resulteerden in een fijne liveopname (2015) was het tijd voor Assunta Mandaglia (gitaar, vocals) en Pieter Thys (gitaar, loops), de spil van Assunta & The Light Orchestra, om nieuwe muzikale inspiratie op te doen. Beide muzikanten werkten eerder onder meer bij een hele hoop bands als Assunta Mano, Buscemi, Troisseur, Tribe en vooral Balaxy Orchestra die de basis vormt voor de huidige samenwerking. Op het nieuwe Silent Revolution horen we een groep die ruimschoots de tijd nam om een nieuw verhaal te schrijven.

Bij hen is de revolutie een stil gebeuren. Kleinschalig en in de luwte, wat het misschien net iets indrukwekkender maakt. Beide muzikanten kennen elkaar al jarenlang en dat maakt dat ook op dit nieuwe album er opnieuw veel vertrouwen is.

Het mooie en erg verzorgde artwork van de hand van Eva De Vriendt valt meteen op, ook al omdat die in het verlengde ligt van wat reeds op Occupied By The Sun te zien was. En net als toen duikt er opnieuw een erg opvallende en bijzondere cover op. Roxanne van The Police werd wellicht al een triljard keren gecovered, maar in de handen van dit duo krijgt de song toch een nieuw jasje aangemeten.

Bijzonderheden zijn het wat aparte stemgeluid van Assunta en het gitaarspel van Pieter Thys, die een aardige collectie bijzondere, zelf ontworpen gitaren in huis heeft en niet zelden experimenteert met loops. Naast de creatie van muziek heeft Thys ook als geluidsingenieur/producer enige ervaringen opgedaan. Bij Assunta & The Light Orchestra gaat het echter hoofdzakelijk om de interactie tussen het duo, het vocale aspect en de erg sfeervolle, akoestische begeleiding.

Het nieuwe materiaal straalt hoopvolle warmte uit, een thuiselijkheid waarin het aangenaam vertoeven is. Bovendien zijn de nieuwe songs erg herkenbaar, zoals onder meer blijkt tijdens opener Give Her Money. Een song die voortkomt uit het aanzien van armoede en bedelende mensen op de straat. Een menselijk dilemma, met een zekere permanente actualiteitswaarde. Kleine, maar bovenal menselijke verhalen dus, waarin iedereen zichzelf probleemloos in kan herkennen.

Geen grote gebaren of statements. Assunta & The Light Orchestra houden hun kleine revolutietjes immers behoorlijk stil en intiem. En net daar schuilt hun sterkte. In het kleine, het al te menselijke. Door dagelijkse ervaringen langzaam maar kundig om te smeden en te vertalen in nieuwe, vaak intieme en erg fragiele songs. Thys en Mandaglio vullen elkaar goed aan, zo wordt onder meer duidelijk tijdens songs als het door kurkdroge beats gedreven Storm, Colours of Circles waarin warm gitaarspel en intieme ontboezemingen een plaats vinden. Wie een referentiepunt nodig heeft: denk onder meer aan righteous babe Ani DiFranco die ook wel weet hoe ze aan de hand van een enkele akoestische gitaar een tot revolutie aanzettend verhaal kan vertellen.

Een van de hoogtepunten is het zomerse Esta Fiesta, dat zo feestelijk is als de titel ervan doet vermoeden. En ook het uptempo Bahia moet het hebben van beats en zuiderse ritmiek. En dan zakt het tempo weer met songs als I Saw en het folky Raga (heerlijk gitaarspel) dat verwijst naar Joni Mitchell, alvorens uit te komen bij de knappe, licht funky titeltrack en bonustrack Roxanne.

Geen valse pretenties bij Assunta & The Light Orchestra. De songs hebben lang kunnen rijpen, hoog tijd dus om die eeuwige zoektocht naar geluk op een podium terug te gaan vinden.