Ane Brun, de Noorse die haar thuis vond in buurland Zweden, maakte When I’m Free als teken van bevrijding. Waar de argeloze luisteraar misschien vermoedt dat Ane op dit album het afscheid van een beklemmende liefde viert, blijkt de werkelijkheid onwaarschijnlijker en minder op het vlak van romantiek gestoeld. Ane kreeg in 1998 te horen dat ze leed aan de auto-immuunziekte lupus. Ze ervoer de angst voor wat die ziekte kon betekenen als beklemmend. Op het moment dat ze zich dat realiseerde en ze dit onder ogen zag, veranderde haar beleving van het leven. Ze voelde zich bevrijd en kon de schaduw van de lupus van zich afwerpen. Het album laat een Ane horen die ver afstaat van de folk waar ze ooit mee startte.

Voor het album It All Starts With One uit 2011 verliet ze voor de eerste keer de muzikale basis waarmee ze wist te overtuigen op haar eerste drie albums. Op de albums die daarna volgden, beide uit 2013, Songs 2003-2013 en Rarities bracht Ane een eigenzinnige mix van zowel de muziek waar de akoestische gitaar centraal stond als ook muziek met een meer contemporain karakter, ingegeven door waar Ane vroeger zelf naar luisterde. Vleugen triphop á la Massive Attack en Portishead vielen terug te horen, muziek van The Fugees en DJ Shadow liet zich echoën zonder ooit het unieke van de stem van Ane te overstemmen of zonder in de nummers haar eigenheid te verbergen.

Die lijn naar meer eigentijdse invloeden vinden we onverkort, misschien zelfs met meer bravoure, terug op When I’m Free. Met de referenties hierboven genoemd denk je bij het derde nummer van het album dan ook meteen aan The Fugees, zowel de samenzang, de mooie baslijn, de mannelijke achtergrondstem en de laidbackzang doen sterk aan de band van Wyclef Jean, Lauryn Hill en Pras denken. Kijken we voorbij de grens van de jaren Negentig en brengen we nog wat meer eigentijdse namen in, dan valt te denken aan Lykke Li of Ozark Henry: zeer gesofisticeerde muziek met een dansbaarheidsfactor. In die zin doemt ook de naam van tourmaat Peter Gabriel op: ook hij wist op zijn albums steeds zeer fraaie nummers te brengen waaraan eveneens niet zelden een dansbaarheidsfactor verbonden was.  Shape Of A Heart, het vijfde nummer van dit album, doet qua sfeer ook wel aan moderner werk van de voormalige kostschoolleerling uit Bath denken. Eigenzinnig daarbij zoals Peter Gabriel vooral op zijn eerste albums nog klonk.

Het is een album waarop Ane je meeneemt in haar wereld, een wereld waarin ze de deken van angst heeft leren tillen van de ziekte die haar al tot twee keer toe lang uit de roulatie haalde en haar Noord-Amerikaans touravontuur met Peter Gabriel zelfs stopzette. Een ziekte die veel van haar vroeg, die zelfs een buitengewone bedreiging vormde toen die ook een keer een longembolie met zich meebracht. Het wegvallen van die angst bracht meer dan ontspanning voor Ane, het bracht haar ook hernieuwd vertrouwen in haar muziek en een andere beleving van wat de muziek kon betekenen: een feestje voor de luisteraars, het mensen laten genieten van wat ze maakte.

De balans op het album is een zorgvuldige. De triphop- en hiphopinvloeden doordesemd met subtiele elektronica sounds, sfeervolle jazzy momenten, tekenen met, gevoel voor het betere poplied het album. Waar onderkoeling en bijna statistische, klinische benadering misschien wordt geïdentificeerd met de Scandinavische medemens, een vooroordeel dat gelogenstraft wordt door veel van de acts uit het Noorden van Europa, is deze muzikale vreugdedans vooral een teken van leven, vol overtuiging door de nog steeds jonge Noorse zangeres. Een album om van te genieten.