De laatste plaat van Alamo Race Track, Unicorn Loves Deer, dateert alweer van 2011. Tussen die release en dit Hawks zat de band echter niet stil. Men toerde het album, richtte een eigen studio in en werkte mee aan theater- en dansproducties.

Op Hawks schuwt Alamo Race Track het experiment niet. Het album is een bezwerende trip met flarden Americana, psychedelica, folk en indiepop. Een ruimtelijk geluid gaat hand in hand met stekelige drums en naakte gitaar en banjo en vrij experimentele, soms bevreemdende zangpartijen. Niet zo heel ver verwijderd van wat we kennen van de band maar toch zeker anders.

De plaat opent met Young Spruce And Wires op welhaast mysterieuze en enigszins onheilspellende wijze: ‘I’m a spark that lead to the fire…’ klinkt het. It’s Bad Luck bouwt hierna met banjo en veelkleurige zang een intrigerende, surrealistische wereld op.

Alamo Race Track pakt wat steviger uit op Everybody Let’s Go, een lekker dramatische track die wat richting Arcade Fire gaat. De rafelige, melodieuze indiepop met orgeltje van All I’ve Got From This Trip Is Another Winter is hierna wat lichtvoetiger.

Halverwege het album ebt het verrassingseffect van het gedurfde bandgeluid wat weg en komt men niet meer zo gemakkelijk binnen. Het geblokte geluid van All Engines – onderbroken door lekkere psychedelische intermezzo’s is echter een interessante track. Het titelnummer van de plaat mag zich onder de hoogtepunten scharen; Hawks zou prima volstaan als soundtrack bij een gothic western.

Alamo Race Track toont zeker lef met dit album. Het niet altijd even toegankelijke geluid schept wat meer afstand tot de luisteraar maar weet ook regelmatig te intrigeren. Op dergelijke momenten zet de band de tijd even stil en laat je in een staat van prettige verwondering achter.