Maar heel weinig songwriters hebben de klasse van Aimee Mann, laten we daar maar gelijk duidelijk over zijn. Gelijk vanaf haar allereerste solo album Whatever (1993) en opvolger I’m With Stupid (1996) maakte ze grote indruk maar het was met de onvergetelijke soundtrack voor de prachtfilm Magnolia (van regisseur P.T. Anderson) waarmee ze zich onmisbaar maakte in het muzieklandschap. De albums die ze nadien uitbracht maakten dat eens te meer duidelijk.

Het talent van Mann is gelegen in de muzikale drie-eenheid die echt goede popsongs kenmerken. De juiste akkoorden en de perfecte zanglijn is daar een van. Een stem vol emotie die teksten zingt die je aan het nadenken zetten of ronduit ontroeren, een andere. De derde is het juiste arrangement dat de song aanvult en de kracht van melodie en zang versterkt. De in folk gedrenkte songs van Mann zijn immer rijk van structuur vol onverwachte melodische wendingen, vaak akoestisch in basis met fraaie arrangementen verrijkt en door haar zo kenmerkende stem van heel veel emoties voorzien.

Haar nieuwe album Mental Illness, de opvolger van het vijf jaar geleden verschenen Charmer, laat wederom een geïnspireerde Mann horen. Met een albumtitel die ze verzon als wel heel grappige reactie op het feit dat sommigen mensen haar songs deprimerend vinden, schreef ze 11 songs die zich bij eerste beluistering gelijk weer in hart en hoofd sluiten. Meer dan ooit opgezet vanuit de gedachte dat het cliché rond haar van een schrijver van depressieve songs waar is, schreef ze, zoals ze het zelf omschrijft, de verdrietigste, langzaamste, meest akoestische, als-ze-allemaal-walsen-zijn-dan-is-het-zo songs voor dit album.

Maar juist melancholie is wat Manns songs zo verschrikkelijk mooi maakt. Ze passen zó goed bij haar stem, en die prachtige dubbelstem die erachter hangt, ook. Daarom ook geeft de melancholie van Manns songs je altijd zo’n warm gevoel. En depressief? Verre van dat. Manns songs liften je op, geven je reden optimaal te leven, geven juist troost.

Mental Illness werd gemaakt met, onderhand vaste, producer Paul Bryan en in gitarist/zanger Jonathan Coulton, drummer Jay Bellarose, pianist Jamie Edwards en Ted Leo (waarmee ze ook de band The Both vormt) had ze de perfecte muzikanten haar nieuwe songs op te nemen. En wat een songs zijn dat weer! Vanaf de prachtige albumopener Goose Snow Goose is het weer helemaal raak. In rap tempo volgen de parels elkaar op. Stuck In The Past, You Never Loved Me, Rollercoasters, Lies of Summer, Patient Zero, Good For Me, Knock It Off, Philly Sinks, Simple Fix en Poor Judgde, ze zijn me alweer allemaal even lief.

Niet alleen in melodieën maar ook in teksten is Mental Illness weer een rijk album. Mann weet elke song een tekst mee te geven die je gelijk bijblijft. Ze stapt zo gemakkelijk in de huid van andere personen dat er weer prachtige verhalen ontstaan. Ze schrijft echt teksten die beklijven. Zoals in Lies of Summer: ‘If the doctor would just sign this pass/I’ll put my hand up on the plexiglass/and scan your face, to see if you’re in there’. Of in het hartverscheurende You Never Loved Me, dat start met de regels: ‘Boy, when you go, you go/3000 miles, just so I’ll know/You never loved me’.

Wat een groots songschrijftalent heeft Mann toch en wat weet ze haar songs toch immer geweldig smakelijke arrangementen mee te geven. We moesten er vijf jaar op wachten maar Mental Illness is wederom een prachtige aanvulling op een zeer rijk muzikaal oeuvre.