×

Concert

16 januari 2017

Afterslag brengt stukje ES/NS naar Apeldoorn

Geschreven door: Natalie Polman

Het belangrijkste Europese showcasefestival voor nieuwe muziek vond afgelopen week weer plaats in het prachtige Groningen. Voor wie niet op Eurosonic Noorderslag was of na drie of vier dagen bijna non-stop aan de biertap in Martinistad nog geen genoeg hebben van nieuwe spannende muziek, is er sinds 2012 Afterslag. Niet in Groningen, maar het prachtige Apeldoorn. In de popzaal en het café van Gigant liepen gistermiddag en –avond inderdaad een enkele diehard muziekfan, die ondanks ongetwijfeld aanwezige katers met tevreden bekkies stonden te genieten.

Black Oak

Aan Black Oak de eer de Apeldoornse afterparty te openen. Geert van der Velde van The Black Atlantic en Thijs Kuijken van I Am Oak zijn fan van elkaars band en grapten al een tijdje over om samen een band te vormen. In 2014 verschijnt een eerste EP en afgelopen jaar debuutalbum Equinox. Drummer Mischa Porte laten Van der Velde en Kuijken vandaag thuis. Alleen bassist Dave Mollen versterkt het tweetal.

Het café staat al aardig vol en de mensen die zo op tijd zijn gekomen, houden zich in eerste instantie ook opvallend stil. Het valt de muzikanten op. ,,Bedankt voor het stil luisteren”, zegt Van der Velde na enkele nummers. Iets later echter wordt alleen nog door de voorste paar rijen stil geluisterd. Mensen druppelen naar binnen en er wordt luidruchtig gekletst. De ergernis van de band uit zich in veelbetekenende grijnzen naar elkaar.

Het is doodzonde voor de mensen die het door hun theekransjes gemist hebben, maar de bloedmooie verstilde melodieën waren juist fantastisch om even in stilte bij te bezinnen. De hoge stem van Van der Velde en donkerdere stem van Kuijken kleuren prachtig bij elkaar en de basloopjes en gitaarlijnen vervoeren naar hogere sferen – als je Black Oak niet als ordinaire achtergrondmuziek behandeld.

Celine Cairo

Celine Cairo heeft haar podium voorzien van kunstbloemen; in vazen, maar ook om het keyboard van haar bandlid en haar microfoonstandaard prijzen zachtroze neporchideeën. Achter de microfoonstandaard staat een bijzonder mooie vrouw gekleed in een zwart doorschijnend kanten top en strakke zwarte broek. Cairo lacht en het is oprecht. ,,Ik ben heel blij hier te zijn” is een overbodige uitspraak. De Amsterdamse bracht afgelopen maand haar debuutalbum Free Fall uit. Liedjes van dat album werden deels geschreven tijdens een avontuur in New York en Los Angeles. Hoewel de liedjes, die zweven tussen melancholisch en opgewekt, lang niet allemaal evenveel indruk maken, doet Cairo dat zelf wel. Haar gezichtsuitdrukkingen veranderen soms dramatisch, haar ogen zijn soms duister en glinsteren vervolgens weer van geluk. Haar stem heeft een bepaalde heesheid en met haar mysterieuze uitstraling en langzame heupwiegen houdt ze de aandacht van een groot gedeelte van de zaal tot de laatste seconde vast. Het applaus is net zo oprecht als Cairo’s glimlach.

img_4239

Pip Blom

Van de dromerige Cairo gaan we naar de jonge band rondom Pip Blom, genaamd Pip Blom. De 20-jarige liedjesschrijfster uit Amsterdam is een voorbeeld van hoe internet en in dit geval vooral Spotify kunnen helpen beginnende muzikanten in korte tijd kunnen laten uitgroeien tot nieuwe beloftes. Blom bracht in 2013 haar eerste muziek uit op Bandcamp, ingespeeld op een driesnarige Loog (kinder)gitaar. Later nam ze wederom in haar eentje, maar ditmaal met een ‘echte’ elektrische gitaar, bas en drums meerdere singles en een EP uit. Enkele liedjes belandden in afspeellijsten van Spotify en zo bereikte de ambitieuze Blom snel vele streams. Ambitieus, want ze wil dolgraag ooit op Glastonbury spelen. Kijk, dat zijn Grote Dromen. Nog geen jaar geleden vond Pip haar broer Tender bereid gitaar te spelen in haar band en ook een bassist (Berend Kok) en drummer (Bowie Thörig) werden gevonden.

We zien een schoolband, totdat de band begint te spelen. Pip bezit een zelfverzekerde gedrevenheid en gretigheid die zeldzaam is, maar o zo nodig als je het wil maken. Liedjes als opener Truth, Taxi Driver en het nieuwe I Think I’m Love zijn hyperaanstekelijke popliedjes, gespeeld met een jeugdige branie. Cola en sinas smeren de droge keeltjes en als Pip haar plectrum laat vallen trekt ze heel professioneel haar microfoon uit de standaard zodat ze door kan zingen terwijl ze het ding van de grond raapt. Pip legt uit waarom de drummer een muts over één van zijn ogen draagt en er dus uitziet als een piraat; hij blijkt een lens te zijn verloren op Noorderslag. Het publiek lacht en na elk nummer glimlacht Pip met een vertederend ‘dankjewel’. Vermakelijk optreden en goede liedjes. Pip haalt Glastonbury wel.

img_4240

Call It Off

Call It Off uit Eindhoven krijgt minimaal de helft van het publiek mee met de uitvoering van zijn springere poppunk. Voor mensen die Sum41 en Green Day kunnen waarderen, was het optreden van de band, die al in het voorprogramma van New Found Glory en The Wonder Years stond, een genot. Voor anderen een op z’n minst vermakelijk schouwspel inclusief meeklap en -joelmomenten.

img_4242

Fata Boom

Om de boel even op te schudden, zijn de heren en dame van Fata Boom besteld in het café van Gigant. Nog maar één single zwerft op het net. D.D.D. (Drop Down Deep) wordt met een swagger uitgevoerd die opvallend genoeg ook de oudere bezoekers kan bekoren. Een beatmaker in goudkleurige puntschoenen bediend de knoppen en een zacht gezegd excentriek koppel rapt of hun leven er vanaf hangt. We horen flarden M.I.A. en Die Antwoord en zien een man met dramatische zwarte oogmake-up en snor in strak badpak, op hoge hakken en met megapruik op zijn hoofd en een vrouw in zilverkleurig glitterpak en met parels op haar hoofd en een gouden zonnebril waar haar ogen hysterisch doorheen kijken. De hooggehakte meneer trekt tijdens de bizarre show zoveel uit dat hij uiteindelijk alleen nog in korset en slip staat. Het publiek joelt en gilt. Vermakelijk tussendoortje.

Donnerwetter

Donnerwetter is de formatie rondom de reusachtige frontman Rocco Ostermann die zingt als Captain Beefhart en Tom Waits en beweegt als Rocco Ostermann. Zijn haren zwiepen alle kanten op en zijn lichaam doet vrolijk mee. Zijn woeste blikken zijn soms intimiderend, maar komen louter voort uit muziekbeleving. De muziek klinkt als de soundtrack van een psychedelisch sprookje. Gitarist Wout Kemkens houdt van Frank Zappa en liedjes als Ego (Donnerwetter, 2015), Mother (Pavlov Beauty Saloon, 2016) en de Donald Trump-protestsong Trumpoline (2016) zijn uiterst dansbaar en grooven de pan uit. Het opwindende Silent One (2015) is opzwepend en Mango Juice (2016) is krankzinnig. Donnerwetter kent geen wetten en het publiek moet even wennen, maar sluit de band na enkele nummers volledig in de armen. Als de speeltijd erop zit, wordt geroepen om meer en speelt de band stiekem nog een wijsje, waarna de vier heren goedgemutst aflopen.

img_4251

Albert Af Ekenstam (SE)

De enige buitenlandse artiest vandaag komt uit Zweden en luistert naar de naam Albert Af Ekenstam. De folkzanger maakt sferische muziek met hoorbare snufjes Bon Iver en postrock à la Mogwai. Een plichtmatig “We’re happy to be here”, verdwijnt in de steeds luider pratende mensenbrij, evenals de verstilde duistere klanken van Ekenstam en zijn band. Net als Black Oak verdiend hij een aandachtig luisterend publiek en dat is er nu te weinig.

The Grand East

Waar bij Donnerwetter het geklets vooral tijdens ingetogen momenten pijnlijk duidelijk te horen was, speelt The Grand East (ooit begonnen als Texas Radio) alle mogelijke stiltes vol. Gitaren, mondharmonica, orgel en drums en bombastische zang; het swingt en het rockt en het doet, maar het ontbreekt aan interessant songmateriaal. Er wordt uit vele vaatjes getapt (Deep Purple, The Doors en vooral oefenruimtegenoten DeWolff zijn niet ver weg) en dat alles maakt dat het zo herkenbaar is, maar het gevoel dat er iets mist, is groot. Desondanks wordt er gedanst en geklapt en band en publiek lijken meer dan op hun plek.
img_4259