Naast het enorme aanbod aan nieuwe muziek, is de afgelopen jaren de markt van heruitgaven, al dan niet in geremasterde vorm en in soms overdreven superdeluxe edities, steeds belangrijker geworden. De platenmaatschappijen kunnen nog altijd heel veel verdienen door het recyclen van oude albums. En artiesten die niks meer te reissuen hebben en handig inspelen op de hang naar vroeger, maken gewoon een vervolg op een ooit succesvol album. Zoals ABC’s The Lexicon Of Love uit 1982. Voorman Martin Fry gaat hier niet alleen rücksichtslos, maar ook nietsontziend schaamteloos te werk. Alleen al de titel van het album laat niks te raden over: The Lexicon Of Love II. Duidelijker zijn is onmogelijk.

Toen The Lexicon Of Love in 1982 verscheen, waren de 80’s weliswaar al twee jaar aan de gang, maar moest de hausse aan allerlei nieuwe muzikale ontwikkelingen nog beginnen. Want de 80’s kenmerken zich toch wel als een belangrijk tijdperk, waarin veel nieuwe stijlvarianten zijn ontstaan, al dan niet naast, langs, met en door elkaar heen. Het waren de nadagen van disco, werd funk steeds gladder en electronischer, was punk nu eindelijk écht passé en was new wave hard toe aan een optimistischere boodschap. Exit doom & gloom, de tijd was rijp voor optimisme en hedonisme. De yuppen stonden op, geld mocht weer rollen en moest dat vooral opzichtig worden uitgedragen. En in die umfelt onstond op de puinhopen van de doomwave de decadente new romantics beweging. Uitbundigheid en excentriciteit was het devies en de bands die van deze stroming deel uitmaakten gedroegen zich ook zo. De muziek was een mix van funk, pop, electronica, glamrock en disco en dansen mocht weer. Vooral in Engeland schoten die nieuwe romantici als paddestoelen uit de grond. En ABC behoorde tot de eredivisie van deze nieuwe elite. Een hele berg nieuwe bands bevolkten de hitparades: Classic Nouveau, Duran Duran, Heaven 17, Visage, Human League, Spandau Ballet, Depeche Mode, Simple Minds en Ultravox om er maar een paar te noemen. Bands, die jaren later een stevig stempel op de 80’s hebben gedrukt en nog steeds representatief zijn voor de muziek uit die tijd. En die op hun beurt weer jongere generaties beïnvloed hebben.

ABC speelde in al die turbulentie een cruciale rol. Na belangrijk veldwerk te hebben verricht met de debuutsingle Tears Are Not Enough en vooral Poison Arrow en The Look Of Love, was ABC vooral een band waar diep over is nagedacht en waar niks aan het toeval werd overgelaten. Alles was op elkaar afgestemd: vormgeving, uitdossing, presentatie en sloot dit alles naadloos aan bij de muziek die groots, bombastisch, theatraal, maar tegelijkertijd ook toegankelijk, dansbaar en catchy was. Dat was mede een verdienste van de toen sterk opkomende producer Trevor Horn, die met The Lexicon Of Love een format ontwikkelde, zoals die nog niet eerder gehoord was en een gouden combinatie was met de pakkende composities van Martin Fry c.s.. Samen met J.J. Jeczalik, Anne Dudley en Gary Langan was dit team verantwoordelijk voor een majestueus album, dat het begin inluidde van een sound, die later nog verder doorontwikkeld zou worden. The Lexicon Of Love is dus in meerdere opzichten een legendarisch album en is het natuurlijk ook niet vreemd dat Martin Fry als een schot voor open doel deel 2 lanceert. En dat het 34 jaar later is doet hierbij niet terzake. Naast een sterk album was The Lexicon Of Love vooral ook een boeiend luisteravontuur waar Trevor Horn het uiterste haalde uit de op dat moment productionele technologische mogelijkheden.

Alleen al bij het aanschouwen van de albumcover wordt duidelijk gemaakt dat The Lexicon of Love II hetzelfde album is als The Lexicon of Love, alleen dan met andere figuranten. Het verschil zit ‘em onder de motorkap: geen Trevor Horn meer, ABC 2016 is Martin Fry en van het team Langan, Jeczalik en Dudley is alleen de laatste overgebleven. In dat opzicht dus slechts een fractie van de vormgevers van die van de illustere voorganger zo’n tijdloos document hebben gemaakt, naast het feit dat tijden natuurlijk behoorlijk veranderd zijn.

Al meteen bij directe aanvang van The Lexicon of Love II lijkt de tijd te zijn stilgestaan: stroperige zangpartijen als intro voor de pracht en praal zoals dat de voorganger ook al zo kenmerkte. De opener Flames Of Desire start waar The Look Of Love Part 4 het debuut afsloot. Alsof de opvolger Beauty Stab (1983) van The Lexicon deel 1 en de radicale koersverandering die daarop was te horen was nooit bestaan heeft. Dat Trevor Horn na het debuut en nu niet meer achter de knoppen zit, is anno 2016 slechts marginaal te horen. Des te meer drukken zijn invloeden wel op het verdere verloop van het album. Flames of Desire, maar ook Viva Love klinken in elk geval vertrouwd in de oren. Ook Fry’s stem lijkt nauwelijks aan slijtage onderhevig te zijn geweest. En alhoewel de 80’s sfeer ontegenzeggelijk overheerst op dit album en vooral wordt getracht om nostaligische gevoelens op te wekken, klinkt het nergens geforceerd, gezocht of blasé. En mag dat een verdienste worden genoemd. Natuurlijk, een Look Of Love of Poison Arrow wordt maar één keer gemaakt en probeert Fry ook niet om nog zo’n klassieker te pennen. En of het nu Confessions Of A Fool, Singer Not The Song of Kiss Me Goodbye is: nergens is te horen dat het nu 2016 is. Maar zijn het evenmin slappe aftreksels van waar ooit mee gescoord is. Fry blijkt in dat opzicht een sluwe vos, die weet waar hij de luisteraar kan raken en behagen.

En met The Lexicon Of Love versie 2016 heeft ABC een geslaagd album afgeleverd. Natuurlijk is het nostalgie wat de klok slaat en is van vernieuwing geen enkele sprake, maar was dat ook niet de bedoeling toen dit album werd gemaakt. Fry komt met datgene waar hij goed in is: catchy tunes schrijven volgens een beproefd format, wetende dat hij er ook nu nog mee wegkomt. Tussen The Lexicon of Love en deel II liggen weliswaar 34 jaar, maar tevens ook een grillig verlopen carrièreverloop van Martin Fry, dat als enig overgebleven oorspronkelijk lid steeds minder met de tijd kon meegaan, omdat hij nu eenmaal zo vastgeklonken was aan de 80’s en het debuutalbum. En alhoewel het erop begon te lijken dat zijn pensoen bij elkaar geraapt zou moeten worden met optredens op Night Of The Proms-achtige evenementen en achterafzaaltjes en die performances vooral bittere noodzaak waren, kan daar met The Lexicon Of Love II wellicht voor even weer aan ontsprongen worden. Fry heeft weer even zijn 15 minutes of fame, laat nog even een teken van enig artistiek leven van zich horen en maakt ook en passant duidelijk, dat hij ook zonder Trevor Horn een pakkend album in elkaar kan draaien. En ondanks dat er maar één Lexicon Of Love is , is The Lexicon Of Love II zowel als pre- als een sequel te beluisteren, een genietbaar album. En zijn die 11 nummers die op drie kwartier voorbij komen vooral bedoeld als pretentieloos en onderhoudend vermaak. Niks meer en niks minder.