×

Recensie

Metal

25 maart 2019

Yngwie Malmsteen

Blue Lightning

Geschreven door: Richard Verbrugge

Uitgebracht door: Provogue / Mascot

Blue Lightning Yngwie Malmsteen Metal 2 Yngwie Malmsteen – Blue Lightning Written in Music https://writteninmusic.com

Als de Notenkraker geen ballet was van ‎Pjotr Iljitsj Tsjajkovski, maar een eretitel voor een muzikant dan zou Yngwie Malmsteen een goede kans maken om die te winnen. Malmsteen hanteert al jaren een strategie van kwantiteit en op Blue Lightning, zijn ode aan de blues, is dat niet anders. Op elk nummer krijgt de luisteraar die typerende stortvloed aan noten over zich heen. Enerzijds is het knap dat Malmsteen consequent vasthoudt aan zijn neoklassieke speelstijl, anderzijds heeft het weinig tot niets met blues te maken. Knappe kerel of vrouw die blues ontdekt in zijn interpretaties van Rolling Stones’ Paint It Black of Clapton’s Forever Man.

Aanvankelijk keek uw recensent uit naar dit album, maar helaas kwam ik van een koude kermis thuis. Dit album heeft namelijk vele euvels. De eerste is de zang. Malmsteen maakte jarenlang ruzie met de zangers in zijn band en besloot ooit om dan maar zelf te gaan zingen. Dat was en is geen goed idee. Zijn stem is bepaald geen streling voor het trommelvlies en irriteert meer dan dat die bekoort. Het instrumentale 1911 Strut is dan ook veruit het meest beluisterbare nummer. Het tweede euvel is de productie. Vandaag de dag heeft een artiest van zijn statuur geen enkel excuus voor een matige productie. Hoewel de techniek enorm is vooruitgegaan, slaagt Malmsteen er toch in om dit album slechter te laten klinken dan zijn albums uit de jaren tachtig en negentig. Er zijn zelfs legio albums die vijftig jaar geleden werden opgenomen en beter klinken! Nu zijn er natuurlijk meer artiesten die opzettelijk een baggerproductie afleveren (bijvoorbeeld Metallica op St. Anger), maar ik betwijfel ten zeerste of Malmsteen die intentie had. Euvel drie is de mix. Die is ronduit belabberd waardoor het luisterplezier volledig wordt vergald.

Het staat buiten kijf dat Malmsteen een geweldige gitarist is, maar een goede zanger( bijvoorbeeld Jeff Scott Soto), producer en mixer zijn een absolute must. Ik heb niet de illusie dat Malmsteen recensies leest of luistert naar adviezen. Daarvoor is hij simpelweg te eigenwijs en zijn ego te groot. Gevolg van die koppigheid is een wanproduct. Mascot heeft heel wat gerenommeerde gitaristen onder contract en die brengen in de regel goed klinkende albums uit. Het is dan ook onbegrijpelijk dat Blue Lightning door de kwaliteitskeuring is gekomen.



  1. Blue Lightning
  2. Foxey Lady
  3. Demon's Eye
  4. 1911 Strut
  5. Blue Jean Blues
  6. Purple Haze
  7. While My Guitar Gently Weeps
  8. Sun's Up Top's Down
  9. Peace, Please
  10. Paint It Black
  11. Smoke On The Water
  12. Forever Man