×

Concert

19 november 2016

We are Opeth, We are from Sweden

Geschreven door: Nausikaä de Blaauw

Podium 013 in Tilburg had vrijdagavond haar handen vol met Opeth in de grote zaal, uitverkocht, en Therapy? in de kleine. Laatstgenoemde band heb ik altijd wel kunnen waarderen, maar als ik de keuze moet maken, is dat vrij eenvoudig. Opeth!

Het Noorse Sahg vergezelde Opeth tijdens een deel van hun tournee. As voorprogramma brachten zij ons heavy metal die mij net even iets te recht-toe-recht-aan was. Zanger Olav Iversen vond ik de (zeer) zwakke schakel binnen de formatie. Misschien was hij zelf niet helemaal zeker over wat hij nou precies wilde overbrengen aan het publiek. Wat het ook was, het lukte hem niet. Waar ik in eerste instantie dacht dat een mindere geluidskwaliteit in de zaal en de onbalans tussen de afzonderlijke instrumenten de oorzaak waren van de varken-tang-constructie, moest ik helaas constateren dat het toch Iversen zelf was waardoor de band niet uit de verf kwam. Hij zong vals, en meer dan eens, tenenkrommend. Onbegrijpelijk waarom hij bedacht zijn zanglijnen in een andere toonsoort ten gehore te brengen. Toegegeven, de zaal was wat tam, althans aan het begin van de avond. Opethpubliek moet je voor je weten te winnen, zo het lijkt.

In de afgelopen jaren heeft Opeth volgens een aantal fans van het eerste uur de verkeerde muzikale keuzes gemaakt. ‘Opeth is Opeth niet meer’ verkondigen zij sinds de band met Heritage een andere weg insloeg. Je kunt je natuurlijk afvragen wie daar nou het beste over kan oordelen. De band zelf lijkt mij de aangewezen entiteit om te bepalen wat Opeth nou Opeth maakt. De Zweden bewandelen een kronkelend pad met aftakkingen naar jaren zeventig-prog, hard-rock.  Ik kan het wel waarderen. Wat mij betreft komen ze ermee weg, hoewel ik soms ook de oude Opeth mis. Maar dan zet ik gewoon Blackwater Park op.

Voor diegenen die het niet eens zijn met de ‘nieuwe’ Opeth: scroll even naar beneden naar de setlist onderaan deze recensie. Ja, dat heb je goed gezien. Die setlist liegt er niet om. We zijn verwend met een avond vol klassiekers. Akerfeldt was zeer goed bij stem, Mendez uiterst goedgeluimd, vooral nadat het publiek hem toegezongen had, en Axenrot zwabberde niet meer dan normaal. Dat laatste is overigens steevast een klein krasje op de liveplaat van Opeth: tempo vasthouden is niet hun forte.

Hoogtepunt van de avond was voor mij Face of Melinda: een klassieker, hoewel het nummer eigenlijk een a-typisch Opethnummer is. Geweldige uitvoering, kippenvel. Hierin kwam alles samen en ik voelde dat ze hun muziek ademden.

Het geluid in de zaal was goed, het publiek werd steeds enthousiaster en zeker toen bleek dat er veel favorieten op het programma stonden. Nieuwe fans hebben zich wellicht even achter de oren gekrabd: van het nieuwste album, Sorceress, werden slechts twee tracks ten gehore gebracht, Sorceress en The Wilde Flowers, en Pale Communion was goed voor maar één nummer, Cusp of Eternity.

Na een dikke show van twee uur (ik vraag me af of de mannen van Therapy? dat gehaald hebben) verliet de band na een terechte flinke buiging rustig het podium, zoals het Opeth betaamt.

Setlist:

  1. Sorceress
  2. Ghost of Perdition
  3. Demon of the Fall
  4. The Wilde Flowers
  5. Face of Melinda
  6. In My Time of Need
  7. Cusp of Eternity
  8. The Drapery Falls
  9. Heir Apparent
  10. The Grand Conjuration
  11. Deliverance