Wat wordt tegenwoordig nog als extreme muziek beschouwd? Binnen de metal lijkt alles zo’n beetje wel gedaan, het hele spectrum van brute agressieve death tot zweverige melodieuze gothic. Toch worden er nog taboes doorbroken, hoewel ook steeds meer bands uit de black metalscene wat de gezapige kant op lijken te gaan. De zwarte schapen van ons gebrandmerkte subgenre worden namelijk ook gewoon ouder. Dit betekent niet dat er geen extreme metal meer gemaakt wordt.

Gisteren, maandag 19 augustus, wordt het nieuwe album van Watain, The Wild Hunt, uitgebracht via Century Media Records. Het eerste wat mij opvalt aan de plaat is dat ze opvallend veel melodie bevat, maar ook ontzettend brute blast beats. De muziek op The Wild Hunt zit zeer goed in elkaar, de composities zijn sterk en vertonen een bijzonder grote variatie. Het meest opvallende nummer is natuurlijk de comboy-ballad They Rode On, maar het is zeker niet de enige bijzondere song op dit album. Er wordt een triestheid in gelegd die van een ongekende gevoeligheid getuigt. Hoewel agressie de boventoon voert is in ieder nummer deze diepe somberheid te horen; iedere Werther zou zich spontaan door zijn kop schieten zonder vooraf verliefd te worden op Lotte. Elke song is van begin tot eind spannend en vertoont een boeiende ontwikkeling. Dit album bevat meer diepgang dan men misschien op het eerste gezicht van een band als Watain zou verwachten.

Misschien komt het gewoon doordat de fans ook ouder worden. Misschien heeft het er ook mee te maken dat er een soort muzikale verschuiving ontstaat, een sluimerende gang naar extremiteit. Wij fans van extreme metal realiseren ons niet meer dat een band als Iron Maiden voor de meeste mensen al enorm extreme muziek speelt. Laat staan een band als Watain! We hoeven ons dus in het geheel geen zorgen te maken dat onze extremiteit teloorgang vindt; Watain zal nooit tot de mainstream gaan behoren.