Het legendarische heavy metal gezelschap Anvil is in Europa met hun 40 years of Pounding Pavement Tour. Meer dan 40 shows verspreid over 13 landen, en Leiden heeft de eer de mannen te ontvangen voor het allereerste concert van deze tour in de Gebr. de Nobel.

Metal minnend Leiden moet er vroeg bij zijn vandaag, want het eerste voorprogramma, Rampart uit Bulgarije,  staat al om 19.00 gepland. Er zijn nog niet al te veel bezoekers die het dramatische regenweer hebben weten te trotseren op dit vroege tijdstip, en de zaal is dan ook matig gevuld. Dit heeft direct weerslag op de band want enig enthousiasme heb ik bij geen van de bandleden kunnen bespeuren. De band bestaat al vanaf 2006 en gaandeweg het optreden krijg ik steeds meer het gevoel dat het geen toeval is dat we nog nooit van ze hebben gehoord. Het is inspiratie- en gezichtloze heavy metal wat we hier krijgen voorgeschoteld. De mensen die later kwamen hebben hier niets aan gemist.

Grey Attack is al een stuk beter te behappen. Dat de heren uit Duitsland komen is eigenlijk een overbodige mededeling van zanger/ gitartist Grey Charlez,  want dat stralen ze overduidelijk uit.  Grey Attack speelt ook heavy metal maar dan wat meer neigend naar rock. Echt overtuigend is het allemaal nog niet maar er staan in elk geval kundige muzikanten op het podium. Vooral drummer JFK maakt een goede indruk. De zaal begint onderhand ook al lekker vol te lopen wat dan weer op enthousiasme kan reken van onze Duitse vrienden. Een aardig optreden.

Om negen uur is het dan eindelijk tijd voor ANVIL! Meer dan veertig jaar bestaat deze cult band rond zanger gitarist Steve “Lips” Kudlow en drummer Robb Reiner al. En vanavond zijn ze hier, in Leiden,  om hun laatste album Pounding The Pavement te promoten. Eigenlijk hebben deze Canadese heavy metal helden allang geen introductie meer nodig. De 10 jaar geleden uitgekomen rock-documentaire over het lief, en vooral leed, van deze band is alom bekend. Het heeft de band een 2^de leven gegeven en het lang gekoesterde succes wat ze verdienen.

ANVIL knalt er gelijk volle bak in door het concert te beginnen met het instrumentale March Of The Crabs. Lips gaat midden in de zaal staan met dol enthousiaste fans om hem heen en Robb ramt de pannen van het dak. Het spreekwoordelijke hek is gelijk van de dam en het feest kan nu al eigenlijk niet meer stuk.  Wat een prachtige opening; zo begin je een heavy metal concert en niet anders! De altijd breed lachende Lips is duidelijk onder de indruk van uitpuilende Gebr. de Nobel en laat dat ook weten aan het aanwezige publiek.

Met 666 wordt de tweede klapper van hun meest succesvolle plaat, Metal On Metal,  de zaal in geslingerd wat gelijk op veel bijval van het publiek kan rekenen. Wat volgt is een aaneenrijging van de betere nummers uit het enorme muzikale archief waaruit deze band kan putten. De ene na de nadere klassieker komt voorbij: School Love, Ooh Baby, Free As The Wind, Mothra, maar ook het nieuwe album wordt niet vergeten met onder andere het nog wat onwennige Doing What I Want. Uiteraard is er nog de voorspelbare, maar uiterst vermakelijke, didlo solo van Lips. En het nummer Swing Thing word, zoals de fans gewend zijn, opgevolgd door een veel te lange drumsolo van Robb. Opvallend is ook de dragende rol van bassist Chris Robertson. Hij past zowel muzikaal als qua podium presentatie perfect tussen de oer Anvil leden Lips en Robb. Zijn schoenenkeuze laten we maar even voor wat het is. De hit This It Thirteen van de eerder genoemde documentaire wordt uiteraard ook nog gespeeld en met de absolute Anvil kraker Metal On Metal komt er einde aan deze zeer vermakelijke Anvil avond. Ze komen nog één keer terug met de toepasselijke cover Born To Be Wild maar dan is het toch echt afgelopen. Na jaren van ploeteren verdient deze band als geen ander het succes dat ze nu toe komt. Wat een top avond; Anvil is Anvil!