Ik had verwacht dat de muziek van Svartsot op mijn lachspieren zou werken. Ik heb meerdere bands gehoord die folkelementen in hun metal verwerken en meestal bleek dat geen succesformule. Piepende en knorrende trekharmonica’s en snorkende horlepieps kun je nou eenmaal niet combineren met snoeiharde metal. Maar deze Denen van Svartsot combineren de folkelementen op hun derde album genaamd Maledictus Eris op een subtielere manier. Een fluitje hier, een doedelzakje daar; niet ondergesneeuwd door de metal, maar ook niet te nadrukkelijk aanwezig. Over het algemeen speelt de band snoeiharde metal, die ook nog eens serieus heftig klinkt. Wat ik bedoel is eigenlijk dat het gewoon goed is en niet verzand in hoempapa metal. Het zijn weliswaar drinkliederen met heho-zang en het heeft iets bizar vrolijks, maar toch storen die elementen me in het geheel niet. Ik kan me goed voorstellen dat hiervan genoten wordt. Met titels als Dødedansen (Dodendans) en Kunsten At Dø (De Kunst Van Het Sterven) lijkt het toch niet zo’n vrolijke boel in de herberg. Maar goed, het zijn dan ook Denen.