Dit album is al een tijdje uit, maar we kregen ‘m recentelijk pas op onze deurmat. Gezien het feit dat we de vorige albums ook al de lucht in hebben geschreven, mocht een recensie niet uitblijven. Don’t Deliver is het 3e album in relatief korte tijd. Dit rock ’n roll power trio laat er geen gras over groeien. Daarom is het nog veel meer te prijzen dat ze zich per album verder ontwikkelen en iedere keer toch een geheel ander album neerzetten.

De Venom invloeden van het overdonderende debuut Wild Beyond Belief waren al bij het tweede album Die Screaming verdwenen en Don’t Deliver Us sluit logischer aan op de voorganger. Alleen is het orgeltje dat op Die Screaming in een aantal songs een prominente plaats innam weer grotendeels verdwenen. Wat is gebleven zijn de fantastische riffs en opzwepende garage sound. Satan’s Satyr klinkt als een nog bezetenere versie van Black Sabbath, Blue Oyster Cult en Blue Cheer. Alsof de jonge lichamen in bezit zijn genomen door een stel woeste geesten uit de sixties. Burgess zijn stem begint steeds gekker en hoger te klinken. Het past helemaal bij de maniakale manier van spelen van de band. De band excelleert in fantastische dampende riff monsters zoals Germanium Bomb. Veel tempowisselingen, dwingende riffs, goeie basloopjes die prachtig om de hakkende gitaarriffs heen gaan en een punkachtig refrein. Creepy Times is ook zo’n knaller. De hypnotiserende gitaar riff klinkt als fuzzy Metallica tijdens Kill ‘en All, maar dan op LSD. Ook dit nummer ontaard weer in een jaren 60 jam met een gierende solo van Jarrett Nettmin.

Met drie fantastische platen in 3 jaar bewijst Satan’s Satyr één van de meest opzwepende rock ’n roll bands te zijn die er op dit moment rondloopt. Alles klinkt lekker vies en zweterig. Alsof de tijd heeft stilgestaan.

Tracklist Don’t Deliver Us:

1. Full Moon And Empty Veins
2. Twon Hands
3. (Won’t You Be) My Gravedancer
4. Spooky Nuicense
5. Germanium Bomb
6. Crimes And Blood
7. Creepy Teens
8. You Know Who
9. Round The Bend