×

Recensie

Metal

17 november 2016

Metallica – Hardwired…to

Hardwired...to Self-Detruct

Geschreven door: Richard Verbrugge

Uitgebracht door: Vertigo

Hardwired...to Self-Detruct Metallica Metal 3.5 Metallica – Hardwired…to Self-Destruct Written in Music https://writteninmusic.com

Metallica is een band met een verhaal, een heel lang en complex verhaal. In de jaren tachtig zetten ze speed metal wereldwijd op de kaart en sleepten tal van andere bands in hun kielzog mee. Na de tragische dood van bassist Cliff Burton verdwenen de scherpe randjes. Dat legde de band geen windeieren want het vijfde album (ook wel Black album genoemd) verkocht tientallen miljoenen exemplaren en maakte van Metallica supersterren. Load en Reload waren compositorisch minder vernieuwend en opwindend.

Daarna kwam er flink de klad in. De lange tournees in de jaren negentig hadden de band uitgeput en bassist Jason Newsted was er klaar mee. Dat de spanningen tussen de bandleden hoog waren opgelopen bleek wel in de documentaire Some Kind Of Monster waarbij de bandleden op de divan bij de psychiater lagen. St. Anger was een furieus album dat ten onder ging door een overstuurde productie, een probleem dat de band ook op Death Magnetic parten speelde. Het deed de vraag rijzen hoe een band met zo’n groot productiebudget met zulke matige producties op de proppen kon komen. Drummer Lars Ulrich verklaarde keer op keer dat Metallica gewoon deed waar ze zelf in hadden en nieuwe richtingen wilde inslaan. Men nam een film op, werkte samen met Lou Reed en kreeg vervolgens het deksel op de neus. De film flopte en Lulu werd ongenadig hard neergesabeld door pers en fans.

Ondanks al die misère is Metallica nog steeds een van de grootste bands in het heavy genre. Door de opkomst van downloaden en streaming diensten, de neergang van MTV en de versplintering van het metalgenre in tig subgenres verkoopt immers geen enkele metalband nog miljoenen exemplaren. Samen met AC/DC, Guns N’Roses en Iron Maiden is Metallica een van de vier heavy bands die wereldwijd grote arena’s en stadions kan vullen.

Ruim acht jaar na Death Magnetic is er nu Hardwired…To Self Destruct. Een album met 80 minuten muziek verspreid over twee schijven. Ondanks de matige muzikale prestaties van de voorbije 25 jaar zijn de verwachtingen toch weer hooggespannen. Veel genregenoten uit de jaren tachtig (Testament, Death Angel, Megadeth etc.) leverden in 2016 immers sterke albums af. Zou het Metallica ook lukken om weer aan te haken? De eerste indicatie kregen we een paar weken geleden. Het titelnummer was uptempo, energiek, redelijk agressief en de productie klonk voor het eerst in lange tijd weer acceptabel. Sterker nog, het nummer was voor de verandering eens niet te lang. Na de vrijgave van het tweede nummer Moth Into Flame nam het enthousiasme al enigszins af en na het horen van het derde nummer Atlas, Rise! werd duidelijk dat de band nog steeds moeite heeft om coherente nummers te maken. Het bevat naast enkele Iron Maiden melodieën een aantal gave riffs, maar die lijken willekeurig aan elkaar geplakt. Het geheel maakt een onsamenhangende indruk en enige structuur lijkt ver te zoeken.

Anno 2016 zijn de bandleden welgestelde heren van middelbare leeftijd met een gezinsleven die geregeld een paar uurtjes samenwerken. De aandrang om de wereld muzikaal te verrassen en overdonderen is verdwenen. Hardwired…To Self-Destruct heeft zijn momenten, maar maakt over het algemeen een uitgebluste indruk. De opeenstapeling van riffs mist urgentie. Laat je niet misleiden door de stampende productie of de felle intonaties in Hetfield’s zang, de muziek van Metallica is heavy en tegelijk gezapig.

Zoals gezegd begint Hardwired…To Self-Destruct lekker uptempo. We horen een gedreven band die als vanouds met riffs strooit en zelfs Kirk Hammett gooit er een snelle solo uit. Atlas, Rise! bevat veel goede ideeën, maar ontbeert structuur. Het is teveel een opeenstapeling van riffs. Now That We’re Dead is een herhalingsoefening van Load, maar is veel te langdradig om echt kunnen boeien. Moth Into Flame is ook al midtempo en pakt ondanks een paar hakkende riffs niet echt. Dream No More kon zo door Tony Iommi zijn geschreven; logge riffs en drumritmes, een veel te lange speelduur en tal van referenties naar HP Lovecraft’s Ktulu. Halo Of Fire is wellicht het meest ambitieuze nummer, maar ook dat beklijft niet. Het tempo van de laatste vier nummers van de eerste schijf varieert nauwelijks.

De tweede schijf begint met Am I Evil? herstel Confusion. Opnieuw een lang midtempo nummer met zagende riffs. Manunkind (gave titel) start ingetogen en ontwikkelt zich tot een midtempo nummer dat bol staat van de NWOBHM invloeden (Budgie), maar zichzelf teveel herhaalt waardoor het gaat kabbelen. De volgende twee nummers Here Comes Revenge en Am I Savage hadden zo op het Black album kunnen staan maar missen beiden venijn. Metallica heeft tegenwoordig een soort nep boosheid. Dat is niet zo heel vreemd; hoe blijf je verontwaardigd als je in een kapitale villa woont en geld in overvloed hebt? De ode aan de vorig jaar overleden Lemmy heet Murder One. Ook dat nummer heeft ondanks de vele tekstuele referenties aan Motörhead te lijden onder dezelfde euvels als andere nummers. Een cover van pak-em-beet The Hammer was beter geweest. Het slotnummer Spit Out The Bone is traditioneel lekker snel en roept herinneringen op aan tijden toen Metallica nog een gave band was.

De special editie bevat een aantal covers als bonusmateriaal. Daaruit blijkt dat Metallica op zijn best is als ze andermans materiaal coveren. In het verleden coverden ze geregeld materiaal van Diamond Head. Laat nu net uitgerekend die band dit jaar een leuke comeback plaat te hebben gemaakt. Mogen we voorstellen dat Metallica bij het volgende studiobezoek materiaal van die plaat gaat coveren voor een EP?

Hardwired…To Self-Destruct is geen slecht album, maar kabbelt veel te vaak om van een knaller te kunnen spreken. Instrumentaal en vocaal is het dik in orde, maar compositorisch ontbreekt het vernuft en lijkt het heilige vuur vervlogen. Jammer.

Tracklisting Hardwired…To Self-Destruct

  1. Hardwired (3:09)
  2. Atlas, Rise! (6:31)
  3. Now That We’re Dead (6:59)
  4. Moth Into Flame (5:50)
  5. Dream No More (6:29)
  6. Halo on Fire (8:15)
  7. Confusion (6:41)
  8. ManUNkind (6:55)
  9. Here Comes Revenge (7:17)
  10. Am I Savage? (6:29)
  11. Murder One (5:45)
  12. Spit Out the Bone (7:09)


  1. Hardwired
  2. Atlas, Rise!
  3. Now That We're Dead
  4. Moth Into Flame
  5. Dream No More
  6. Halo On Fire