×

Recensie

Metal

19 juli 2011

Megadeth – Peace Sells 25th Anniversary Box

Peace Sells... But Who's Buying?

Geschreven door: Carl Puhl

Uitgebracht door: Capitol Records

Peace Sells... But Who's Buying? Megadeth Metal 4.5 Megadeth – Peace Sells 25th Anniversary Box Set Written in Music https://writteninmusic.com

In 1986 verscheen Peace Sells… But Who’s Buying; het tweede album van Megadeth. Eigenlijk waren de songs al in maart van dat jaar opgenomen en klaar voor release , maar door het magere budget van hun toenmalige platenlabel Combat Records viel de kwaliteit van de mix tegen. Een jaar daarvoor was Killing Is My Business… And Business Is Good! uitgekomen. Dit debuutalbum telde veel sterke songs, maar had last van een zeer slechte mix. Drugs, drank en woede over het feit dat Mustaine uit Metallica was gezet, zorgden voor een muzikaal geniaal, maar qua geluid wanstaltig product. Om herhaling hiervan te voorkomen stapte de band over naar het grotere Capitol Records. Paul Lani werd ingehuurd om de nummers te remixen en in november verscheen dan eindelijk de tweede plaat van Megadeth.

Peace Sells… But Who’s Buying is een schoolvoorbeeld van hoe een echte jaren 80 speed/thrash metal plaat hoort te klinken. Het titelnummer werd een belangrijke single voor Megadeth en de video werd naast Wake Up Dead zeer regelmatig op MTV’s Headbanger’s Ball getoond. Het beginthema op bas van Peace Sells werd jarenlang gebruikt als jingle voor MTV News. Allmusic schrijft over Peace Sells: “One of the most influential metal albums of its decade, and certainly one of the few truly definitive thrash albums.” De hoes werd ontworpen door Ed Repka en betekende tevens de geboorte van Vic Rattlehead. Deze groeide uit tot de mascotte van Megadeth en verscheen op meerdere platenhoezen en zelfs tijdens live optredens.

De line-up tijdens de opnames van de plaat en de daaropvolgende tournee was als volgt: Dave Mustaine (vocalen/gitaar), Dave Ellefson (bas), Chris Poland (gitaar) en Gar Samuelson (drums). Vooral door overmatig drugs gebruik van alle bandleden was deze line-up geen lang leven beschoren. Allerlei verwijten vlogen over en weer en Mustaine en Ellefson zochten een nieuw stel muzikanten voor de opvolger, het begin 1988 uitgebrachte So Far, So Good…So What! Chris Poland bracht nog een degelijke soloplaat uit: Return To Metalopolis, een heavy metal/jazz fusion album. Vreemd genoeg verschijnt Chris in 2004 weer op het toneel als hij als sessie muzikant mee doet op het tiende album The System Has Failed. Drummer Gar Samuelson is in 1999 overleden aan de gevolgen van zijn overmatig drugsgebruik.

Kant A van Peace Sells…But Who’s Buying? opent met het sterke Wake Up Dead, een nummer over hoe riskant het kan zijn om ‘s nachts in bed te kruipen bij een jaloerse en achterdochtige vriendin. Het is het enige nummer van Peace Sells dat op single verschenen is. Kant B van de 7″ was Good Mourning/Black Friday live, de 12″ bevatte als extra nummer een live uitvoering van Devil’s Island. The Conjuring is de tweede song op de plaat en gaat over een satanisch ritueel bij een sekte. Het nummer heeft heerlijk strak drumwerk. Ook de hakkende gitaarriffs en de dreunende bas zorgen ervoor dat dit een regelrechte thrash klassieker is. Het nummer bevat ook flink wat tempowisselingen. Over het derde nummer, het titelnummer van de plaat hebben we het hierboven al gehad. Samen met Wake Up Dead is dit het enige nummer dat regelmatig in de liveset van Megadeth terug te vinden in. Als laatste nummer van kant A en nummer vier op de CD komen we Devil’s Island tegen. Dit nummer gaat over een gevangene tijdens zijn laatste dagen in de gelijknamige strafkolonie op Frans Guyana. Een rechttoe rechtaan thrashnummer!

Kant B van de plaat begint met het prachtige gitaarintro Good Mourning, dat naadloos over gaat in mijn favoriete nummer Black Friday. De teksten gaan over een satanische moordenaar die zijn slachtoffers mutileert, fileert en/of gewoonweg martelt. Het nummer bevat het sterkste en heftigste gitaarwerk van het album en is een van de meest ondergewaardeerde nummers van Dave Mustaine. Bad Omen is een nummer dat in het verlengde ligt van The Conjuring en behandelt wederom duivelaanbidding. Het nummer is mooi opgebouwd en vooral de overgang van het mooie intro naar de centrale riff is erg spannend. Het heeft klassiek gitaarwerk en wederom erg strakke riffs. Het voorlaatste nummer is de vreemde eend in de bijt in de vorm van Willie Dixon’s I Ain’t Superstitious. Nancy Sinatra’s These Boots op Killing was een geslaagder cover dan dit nummer. Natuurlijk zorgt Mustaine voor spetterend gitaarwerk en wordt er flink gehakt gemaakt, maar het blijft raar. De plaat wordt afgesloten met My Last Words. Dit nummer gaat over een spelletje Russische roulette en vertoont qua structuur veel gelijkenis met Devil’s Island.

megadethVorig jaar (2010) werd het 20-jarig jubileum gevierd van Rust In Peace. Dit bleek het meest succesvolle album met betrekking tot verkoopaantallen: Rust In Peace bereikte platinum in 1994. Dit heugelijke feit werd luister bijgezet door een tournee waarop tijdens de optredens het album in zijn geheel uitgevoerd werd. In 2004 verscheen een remaster versie van Peace Sells met daarop een viertal extra nummers die door Randy Burns geremixt waren. Dit jaar wordt het 25-jarig jubileum van Peace Sells gevierd met een zeer luxe uitgave in een boxset. De boxset bevat drie maal vinyl en vijf CD’s, die als volgt ingedeeld zijn:
Vinyl 1 / CD 1: het originele album in 2011 remaster
Vinyl 2 & 3 / CD 4: een live registratie van een optreden in het Phantasy Theatre in Cleveland uit 1987
CD 2: het originele album in 2004 remix & remaster (die al in 2004 verschenen is)
CD 3: Randy Burns mixes & remasters 2011 (waarvan de helft al op de 2004 reissue verschenen zijn)
CD 5: high resolution DVD met de audio bestanden van het originele album in 2011 remaster en de live show uit 1987 (dus eigenlijk CD 1 en CD 4 tezamen)
Verder bevat de doos nog allerlei snuisterijen als concert tickets, promo foto’s, concertposters en een foto-boek met de teksten en zogenaamde linernotes van Dave Mustaine en Lars Ulrich.

Alle nummers van Peace Sells op Good Mourning/Black Friday en I Ain’t Superstitious worden live ten gehore gebracht op CD 4 en Vinyl 2 & 3. Verder zijn er nog wat krakers van Killing te horen. Het geluid is opvallend goed voor een Megadeth optreden uit 1987. Gek genoeg vallen de gitaren het meest naar de achtergrond en zijn zowel de bas als de drums goed te horen. De energie spat werkelijk van de uitvoeringen af en Mustaine en kornuiten hebben er duidelijk zin in die avond in Cleveland. Met nummers als Looking Down The Cross, Killing Is My Business en het supersnelle Mechanix kan een optreden van Megadeth natuurlijk ook eigenlijk niet fout gaan. Voor een stel alcohol- en drugsverslaafden brengt deze band het er goed vanaf.

Op de doos van de box set prijkt een prachtige 3D print van Vic in zijn nonchalante pose, zoals hij ook op de originele hoes van de plaat te zien was. Toen ik deze voorkant voor het eerst te zien kreeg herinnerde ik me het moment dat ik deze plaat in de schappen tegen kwam. Ik was onmiddellijk gegrepen en kocht het album zonder te beluisteren. Het bleek een schot in de roos. De muziek op deze plaat heeft mijn hart gestolen en nog steeds krijg ik rillingen over mijn rug bij het beluisteren van de songs op Peace Sells. Dit is voor mij de beste plaat die Megadeth ooit gemaakt heeft. Daar kan geen Endgame tegenop.



  1. Wake Up Dead
  2. The Conjuring
  3. Peace Sells
  4. Devils Island
  5. Good Mourning/Black Friday
  6. Bad Omen
  7. I Ain't Superstitious
  8. My Last Words