×

Concert

22 december 2015

Heavy in de Melkweg: Satan’s Satyr, Horisont, The Shrine en Kadavar

Geschreven door: Sicco Roukema

Satan's SatyrVier bands stonden er maar liefst afgelopen zondag in de Melkweg. Allemaal met een grote liefde voor de jaren 70. Doordat de deuren pas om 19.00 uur open gingen was de zaal nog redelijk leeg bij Satan’s Satyr die al om 19.10 hun entree maakten. Zonde, want deze band is live nog veel beter dan op hun albums. Frontman en bassist Clayton Burgess die inmiddels ook bas speelt bij Electric Wizard is met zijn zeer slanke postuur en 70ies outfit een echte rockgod. Maar ook drummer Stephen Fairchild maakt indruk met zijn beukende ritmes (hij houdt de drumstokken omgekeerd en in het midden vast). De fuzzy en ultra smerige gitaarriffs van Jarett Nettmin smaken allemaal naar meer. De nadruk licht op hun meest recente meesterwerkje Don’t Deliver Us. Ze sluiten af met Witchfinder General. Krap een half uurtje duurt hun show en dat is veel te kort.

HorisontHorisont

Een zanger met een Scorpions t-shirt en een Boston padge op zijn spijkerjasje, een gitarist met de looks van een jonge Uli Roth en veel snorren. Horisont uit Zweden maakt vanaf de eerste tonen indruk met hun door Iron Maiden en Thin Lizzy beïnvloede hardrock. De band opent met het gelijknamige nummer van hun dit jaar verschenen album Odyssee. Meer dan 10 minuten meteen duurt deze mix tussen prog-rock en Maiden. Je weet gelijk wat ze in huis hebben. De rest van de show was ook bijzonder opzwepend. Stade Brinner, Bad News, de songs gaan er in als koek en als ze dan ook nog afsluiten met een superstrakke versie van UFO’s Rock Bottom hebben ze mij helemaal overtuigd. Klasse band.

The Shrine

Welcome To…..The Shrine. We’ve come all the way from California so you can yell at us. Humor heeft zanger gitarist John Landau wel, maar zijn band The Shrine kon me niet echt bekoren. Rare Breed, hun laatste album vond ik het al niet bijzonder, maar live zijn de songs ook inwisselbaar. Het powertrio heeft het geluid harder staan dan hun voorgangers. Lompe metal, punk en af en toe wat stoner. De band krijgt het wel voor elkaar om de eerste pit te laten ontstaan, maar verder is het eigenlijk vreemd dat de minste band als 3e op de bill staat.

Kadavar

Bij Kadavar ziet het podium er zeer gelikt uit. Drummer in het midden vooraan met een verlichte driehoek achter hem geplaatst. Het strakke logo in het wit achter het podium en de versterkers van groot naar klein opgesteld achter gitarist Lupus Lindemann en bassist Simon Bouteloup. Qua uitstraling is het duidelijk waarom zij de headliner zijn. Met Berlin heeft de band een behoorlijk succesvol album onder de arm en natuurlijk zette ze gelijk in met Lord Of The Sky. De 3 heren zetten een super strakke show neer met een verdeling van de hoogtepunten van hun 3 albums. Toch betrapte ik mijzelf er op dat halverwege de show ik het ook wel weer allemaal gehoord had. Kadaver blinkt zeker niet uit in originaliteit en de uitstraling en podium presentatie is wat serieus. Alleen drummer Christoph Bartelt geniet openlijk, maar verder is er niet veel interactie met het publiek. Maar het zijn wel supermuzikanten die een feilloos uitgevoerde set neerzetten.