De variatie op albums van Halestorm kunnen we wiskundig als volgt noteren: Into The Wild Life > The Strange Case of… > Halestorm. Die trend wordt echter doorbroken op het nieuwe album Vicious dat bijna louter stevige nummers bevat. Arejay Hale liet in interviews al weten dat Vicious de hardste plaat was die het kwartet had opgenomen. Dat is zonder twijfel waar en zal bij de liefhebbers van de band’s eerste twee albums gretig aftrek vinden.

Zij die pas fan werden bij Into The Wild Life zullen even moeten slikken want de wat meer gewaagde spielerei met poprock is op dit album niet terug te vinden. De pubers die kicken op stevige, modern geproduceerde en toegankelijke hardrock kunnen hun hart ophalen met deze plaat. Voor hen die Halestorm niet kennen: de band maakt energieke, voorspelbare hardrock, volgt gebaande paden en onderscheidt zich van de massa door de uitstekende vocalen van zangeres Lzzy Hale.

Lzzy Hale mag inmiddels tot de beste zangeressen in het hardrock genre worden gerekend; ze kan indrukwekkend schreeuwen, maar ook gevoelig uit de hoek komen en zingt altijd zuiver. Uit de cover EP’s die de band periodiek opneemt blijkt dat ze in tal van genres uit de voeten kan. Haar naam werd twee jaar geleden zelfs genoemd als opvolgster van Brian Johnson bij AC/DC.

Black Vultures opent agressief met een schreeuwende Lzzy Hale, maar neemt al snel gas terug om een meer melodieuze koers te varen. Skulls is lekker dynamisch en laat de kwaliteiten van de band goed horen. Uncomfortable is meer up tempo en klinkt muzikaal een beetje teveel naar het bijna standaardgeluid dat bands als Shinedown, Godsmack en co. hanteren. Door de stem van Lzzy Hale klinkt Halestorm echter wel wat beter. Buzz en Do Not Disturb liggen prettig in het gehoor, maar zijn compositorisch bepaald geen hoogstandjes. Het slepende Conflicted met een hete tekst en geile zang is interessanter terwijl Killing Ourselves To Live weer wat gewoontjes is. Het fraai gezongen Heart of Novocaine doorbreekt de donderstorm, maar ontbeert als compositie simpelweg diepte om meerdere draaibeurten te kunnen boeien. Op de navolgende drie nummers is het weer volle kracht vooruit om uiteindelijk gevoelig te eindigen met het beste nummer van de plaat: The Silence. Wees niet verbaasd als dat nummer over een paar jaar opduikt in American Idol.

Halestorm heeft gehoor gegeven aan de kritiek op het vorige album dat ze teveel waren afgedwaald naar poprock en levert een onstuimig en (voor hun doen) hard album af. Ze koesteren hun fanbase, kiezen voor consolidatie en lijken er niet op uit om nieuwe (meisjes)harten voor zich te winnen. Dat is begrijpelijk, maar ook wel een beetje jammer want de band heeft voldoende potentieel om met meer uitgedachte composities op de proppen te komen.