Ghost blijft een ongrijpbaar fenomeen. Het Zweedse mysterieuze gezelschap is uitgegroeid tot een act met wereldfaam en mag ook heel wat grote sterren zoals Dave Grohl, Phil Anselmo en James Hetfield tot haar fans rekenen. De zeer knap uitgewerkte mix van hardrock, heavy metal en pop met een occult sausje wordt op een volstrekt unieke wijze uitgevoerd. Natuurlijk speelde ook het visuele aspect een belangrijke rol. De in monniken outfit gehesen Nameless Ghouls en een uit het graf herrezen kardinaal als frontman, genaamd Papa Emeritus. Het is dan ook niet vreemd dat aan die formule niets is gewijzigd. Ook niet aan het feit dat ieder album ook inhoudt dat er een nieuwe frontman opstaat. Ditmaal is het de beurt aan Papa Emeritus III, de 3 maanden jongere broer van Papa Emeritus II.

Toch is de titel Meliora veelzeggend. Het betekend zoiets als beter. Een band als Ghost heeft door de combinatie van alle ingrediënten die hierboven al zijn genoemd, zich ook in een strak keurslijf gegoten. De band weet dat zelf ook en is dus op zoek gegaan hoe ze hun sound kunnen perfectioneren. Het resultaat mag gerust verbluffend heten. De band komt een stuk rauwer uit de hoek dan op hun vorige albums. De nummers hebben wat meer diepgang en kennen ook zeker invloeden uit de progrock. Interessant is ook dat ze gekozen hebben voor Klas Ahlund, een producer die heel veel grote pop albums op zijn c.v. heeft staan (Kate Perry, Madonna e.v.a.) en de mix hebben ze over gelaten aan Andy Wallace (Faith No More, Slayer, Sepultura).

Een zinderend horrorthema dient als intro voor Spirit, dat met zware toms wordt ingeleid naar een typische Ghost-song. Een stuwende metalriff, pakkende vocalen en bijna een mini opera achtige sfeer. From The Pinnacle To The Pit opent met een hele vette basloop (en vooral een prachtige bassound). Een strakke hardrocksong met een heel sterk refrein en vooral een hele fijne groove. Hoogtepunt van het album. Met deze track lijkt Ghost weer terug te grijpen naar de sound van het debuut album. Circle, wederom een hoogtepunt is zo metal als het maar kan, maar verrast nog meer door het waanzinnig mooie refrein. Het nog geen minuut durende instrumentale piano stuk Spöksonat kan ook zo als de soundtrack van een horrorfilm dienen. He Is klinkt als pure West Coast sixties pop. Absoluut prachtig. Mummy Dust is weer een heavy song. Goeie metal riff met ook lichte prog-invloeden. Terwijl Majesty weer aan Deep Purple doet denken. Maar het is het melodieuze gitaarlijntje wat je de song intrekt vol galopperende hardrockriffs.

Ghost heeft zich overtroffen met Meliora. Het is heavier geworden, de songs hebben nog meer catchy zang- en melodielijnen en de verschillende invalshoeken van AOR (luister maar eens naar de harmonie vocalen in Deus In Absentia, die ook zo uit de koker van Boston of Foreigner hadden kunnen komen), hardrock, sixties pop en metal (gelukkig zijn de Mercyful Fate invloeden ook nog steeds terug te horen) zijn tot in de puntjes uitgewerkt. Een muzikaal verhaal dat van A tot Z helemaal klopt.