Op papier zag het er vanavond als een gouden combinatie uit. Soulfly en Rob Zombie. Toch kreeg ik het gevoel dat een gedeelte van het publiek daar helaas anders over dacht. Ondanks de tomeloze inzet van Max Cavalera om het publiek mee te krijgen, lukte het maar met een beperkt gedeelte van de zaal. Bij ieder nummer droeg Max het publiek op om te springen, een circle pit te creëren en mee te brullen. Duidelijk was dat het allemaal nog een beetje warm moest lopen.  De set van Soulfly was beukend en strak met songs als Eye For An Eye, Roots Bloody Roots en Back To The Primitive.

Bij Rob Zombie stond Tivoli helemaal vol en vanaf de eerste tonen van Teenage Nosferatu Pussy was het duidelijk, dit zou een feest worden. En dat is wat Rob ook nog eens even wilde bevestigen. You didn’t pay to see a fucking rockshow, you paid to see a fuckin’ party. Er werd vanavond niet extravagant uitgepakt zoals op zijn net verschenen dvd The Zombie Horror Picture Show. Voor Zombie was dit een “kleine clubshow”. Dus geen dansende robots, grote schedels, vuur en andere indrukwekkende stage activiteiten. Nee, een paar doeken van oude horrorfiguren, de fameuze microfoonstandaarden en midden in de show wat grote ballonnen die het publiek in werden getrapt. De energie en entertainment moest van de band zelf komen en dat deden ze geweldig. Bassist Piggy D en snarenwonder John 5 bleken nog grotere entertainers te zijn dan Rob zelf. De extravagante John 5 leeft zich natuurlijk helemaal uit in zijn vreemde uitdossingen en vele Telecasters en bespeelt het publiek aan weerskanten van het podium, ook bassist Piggy D is een enorme show off en betrekt iedereen bij de spetterende show. Drummer Ginger Fish gaf nog een lekker drumsolo weg en de goedlachse John 5 nog een krankzinnig goeie gitaarsolo. Aan alles viel op te maken dat de band er zin in had vanavond, ook Rob zelf lag tot twee maal toe in het publiek en gaf een van de jongste bezoekers van de avond nog een knuffel. Naast prijsknallers als Dragula, Meet The Creeper, House Of Thousand Corpses, kwamen er ook nog een paar vette covers voorbij (Diamond Head’s Am I Evil, Alice Coopers – Schools Out en als afsluiter Grand Funk Railroad’s We’re An American Band, alsmede een paar White Zombie songs (More Human Than Human en Thunder Kiss ’65).

Amerikaanser kan je het niet krijgen , en waar zijn landgenoten jammerlijk uit het WK werden gestoten door de Rode Duivels, bleek de duivel Rob Zombie deze avond wel een grote overwinnaar. Wat een show!!