Deze zomer staan ‘The Big Four’ uit de thrash metal voor het eerst samen op de podia tijdens diverse Sonicsphere festivals in Europa. Megadeth en Slayer behoren daar zeker toe omdat ze op een enkele uitzondering na allemaal goede of zelfs hele goede thrashalbums hebben afgeleverd. Metallica heeft na het legendarische Black album vijftien lang alleen maar zwakke platen uitgebracht, maar revancheerde zich met Death Magnetic en hoort puur op basis van reputatie en vier klassiekers uit de jaren tachtig zeker bij dit viertal.

Anthrax speelde tot begin jaren negentig een rol in het genre, maar is daarna ver weggezakt. Eigenlijk hoort Exodus op de plek van Anthrax in de top vier. Exodus timmert al net zo lang als Metallica aan de weg en levert al jaren de ene na de andere topplaat in het thrash genre af. Voor de goede orde zouden we eigenlijk moeten spreken van de Big Six want ook Testament verdient een stek op die lijst.

Exhibit B: The Human Condition toont eens te meer aan dat Exodus in de 21^e eeuw eigenlijk dé thrashband is. Het album staat bol van de hakkende riffs, gierende solo’s en snelle metalsongs. Waar Metallica en vooral Megadeth nog wel eens gas terugnemen, raast de Exodus machine aan een stuk door. Aan inspiratie had gitarist Gary Holt blijkbaar geen gebrek want krap 18 maanden na het uitkomen van Exhibit A; The Atrocity Exhibition schudt hij de riffs moeiteloos uit zijn mouw op deze bijna 75 minuten durende schrijf. De solo’s van Lee Altus en Holt zelf herinneren voortdurend aan de hoogtijdagen van de thrash metal. Dit album is alleen nog wat intenser, ruiger, smeriger en brutaler dan alles wat destijds verscheen. Zanger Rob Dukes schreeuwt, krijst, spuugt en brult al zijn woede door de microfoon. Tijdens de korte nummers is dit prima, maar zodra de grens van vijf minuten ruimschoots wordt overschreden wordt er flink wat doorzettingsvermogen van de luisteraar gevraagd.

Muzikaal is het allemaal prima te pruimen, maar de agressieve en soms gewoon valse vocalen werken niet altijd in het voordeel van de band. Frappant is dat Dukes tijdens sommige nummers bijna als een kloon van zijn voorganger (Steve ‘Zetro’ Sousa) klinkt. De teksten over geweld en de menselijke aard zijn overigens menigmaal wel doordacht. De band is op zijn best tijdens agressieve beukers als The Ballad Of Leonard And Charles, The Sun Is My Destroyer en Hammer & Life. Tijdens de langere nummers verliest de band aan impact. Kortom, deze cd zou nog beter zijn als de speeltijd hier en daar wat wordt ingekort. Het is dus hoog tijd voor een kritische producer die de band op dit aspect attendeert.

Als Exhibit B: The Human Condition vijfentwintig jaar geleden was uitgekomen was het vandaag de dag een klassieker van jewelste geweest. Anno 2010 is het vermoedelijk nog steeds de thrash cd van het jaar, maar door de wildgroei aan bands in nog veel extremere metalgenres zal dit album de klassieke status niet meer bereiken.