Festivals zijn hot. Niet alleen in het zomerseizoen, maar ook gedurende rest van het jaar, binnen, in de Nederlandse podia. Metal is altijd populair geweest in Nederland en in de afgelopen jaren zien we steeds meer vernieuwingen binnen dit genre. De muziek wordt uitdagender, spannender, complexer… De bedenkers van Complexity Fest maakten een snelle rekensom en organiseerden de eerste editie van dit nieuwe metalfestival in poppodium Patronaat in Haarlem. En met groot succes: zo’n duizend bezoekers uit binnen- en buitenland stroomden de drie zalen binnen en er werd tot in de kleine uurtjes gebeukt, geheadbangd en geboeid geluisterd.

Maar liefst achttien bands gaven acte de présence. Ook zij kwamen zowel uit Nederland als het buitenland. Op het programma: tech metal, death metal, prog metal, math, metalcore en djent.

We zagen Destiny Potato, een djenterige band uit Servië met een kleine frontvrouw die helaas een beetje wegviel in deze grote zaal, maar ze deden hun best. Gitaarvirtuoos David Maxim Micic was voor de metalnerds bovendien te spotten op het podium (had hij daar zijn gitaartas in plain sight laten liggen? Oei…)

Later op de avond kwamen we gelukkig nog een frontvrouw tegen op het podium, bij het Engelse Rolo Tomassi (metalcore, met een pittige dame die qua uiterlijk eerder lijkt thuis te horen in een zwoele jazztent). Goed te merken ook trouwens dat in het publiek het vrouwelijke geslacht steeds meer is vertegenwoordigd.

De no-nonsense death metal van Apophis paste goed in het café, het kleinste podium tijdens dit festival. Dit café was steeds goed gevuld en er werd een paar keer een nieuwe vorm van crowdsurfen getoond waarbij men af en toe even het erg lage plafond knuffelde. In de broeierige sfeer zagen en hoorden we Hibakusha (uit Haarlem zelf, progressive groove metal), Bear (zij zien het drumstel als duikplank), Orient Fall (djent) The Hirsch Effekt (metal met jazzinvloeden), Mary Fields en The Howl Ensemble.

De grootste naam op het programma was die van het immer retestrak spelende Textures. Ze stelden niet teleur. De Nederlandse tech-metalband heeft recentelijk een nieuw album uitgebracht, Phenotype, en de fans hadden een paar maanden de tijd gehad om de nummers een beetje te leren kennen. In de grote zaal zagen we verder ook Hacktivist, een band die mij persoonlijk niet echt kon bekoren, maar de zaal heel goed mee kreeg: rap in plaats van grunt!

Hoogtepunt in de grote zaal was voor mij Hypno5e, een band die als een van de weinigen die avond wat meer dynamiek in hun spel wisten te leggen. Harde momenten werden afgewisseld met uitgesponnen, rustige passages: sferische, cinematografische metal. Zij speelden met name nummers van hun nieuwe album Shores of the Abstract Line.

In de kleine zaal van het Patronaat ging het publiek na de wat trage opwarmer Illusionless met Divine Sins en Destrage helemaal los. Laatstgenoemde band liet de aanwezigen allerlei pit-opdrachten uitvoeren; er werd bijvoorbeeld een heuse metalpolonaise gecreëerd. Ook op het podium was er van alles te zien: deze band wist een goede show neer te zetten.

Later op de avond bood deze fijne zaal ruimte aan wat meer elektronische metalvarianten: het Franse nerdy Algorithm, en de baroquecore van Igorrr (echte naam Gautier Serre). Igorrr wist de voor het late tijdstip nog steeds goed gevulde zaal te bekoren met stevige breakcore beats en een vermakelijke show waarbij een wildeman met gekleurde facepaint op theatrale wijze grunts toevoegde aan de beats en een wulps dansende zangeres die onze oren streelde met indrukwekkende operazang.

Dan vergeet ik natuurlijk nog Alkaloid te noemen: de supergroep die extreme metal maakt, met leden van o.a. Spawn of Possession, Obscura, Blotted Science, God Dethroned, Aborted en Necrophagist. Dit deden zij met verve en ondanks de speltechnisch vernuftige composities, wisten ze totaal ontspannen hun show ten gehore te brengen.

Iedereen die aanwezig was weet het: de eerste editie van Complexity Fest was een groot succes. Op naar de volgende!