×

Concert

11 december 2017

Death Angel, Annihilator & Testament in Haarlem

Geschreven door: Richard Verbrugge

Op zondag 10 december kon je drie toppers uit het thrash genre op één avond live aan het werk zien. Die kans op een triple thrash attack lieten fans niet aan zich voorbij gaan. Al maanden voor het concert kon het Patronaat in Haarlem het bordje “uitverkocht” aan de deur hangen.

Door de voor Nederlandse begrippen barre weersomstandigheden stonden er lange files en reden veel treinen, trams en bussen niet of met forse vertragingen. Diverse mensen waagden zich niet op de weg en boden via internet hun kaartjes aan. Het zal niet in alle gevallen gelukt zijn om die kaartjes te slijten zodat de uitverkochte zaal op de avond zelf niet stampvol was.

death-angelOm 19:00 trapte Death Angel de avond af met een buitengewoon energiek optreden. De heren hadden er zichtbaar zin in en deden hun best om het publiek te vermaken. De set was natuurlijk veel te kort voor zo’n goede band en bevatte zowel nieuw als oud materiaal. Father Of Lies hakte er meteen flink in en dat gold ook voor de nummers erna. Eerste hoogtepunt was Thrown To The Wolves dat heerlijk agressief werd gezongen door Mark Osegueda. Mistress Of Pain van het debuut leverde een kolkende moshpit op en er waren zowaar ook nog stagedivers te zien. Met ‘Moth’ sloot de band een ijzersterke set af die nog beter was geweest als het personeel achter de mengtafel wat beter zijn best had gedaan. Minpuntje was het eerbetoon aan Nederland. Keer op keer benadrukte Oseguada dat Nederland het tweede thuis is van Death Angel sinds ze dertig jaar geleden (!) op Dynamo Open Air speelden. Zonder al dat geouwehoer hadden ze een kort nummer meer kunnen spelen. Opmerkelijk is dat gitarist Rob Cavestany nauwelijks is veranderd in al die jaren. Goede genen.

Na een tamelijk lange ombouwpauze was het podium plotsklaps nog een stuk kleiner door twee grote schermen met daarop de hoes van het nieuwe Annihilator album. De backdrop vermeldde tot grote hilariteit van het publiek echter niet de naam van de band, maar Anal Eator. Dat Jeff Waters niet gespeend is van humor bleek ook tijdens het optreden. Elk nummer trok hij gekke bekken, maakte rare pasjes en ook verbaal maakte hij wat grappen over metal. Af en toe werd het een beetje te clownesk, maar spelen kan hij als de beste. Met speels gemak gooide hij de ene na de andere rake riff eruit en kreeg de meute eenvoudig in beweging. Hoogtepunt was Welcome To Your Death dat loeistrak werd uitgevoerd. Annihilator had veruit het beste geluid van de avond en mede daardoor won de band aan kracht. Vocaal was Waters niet in beste doen. Hij had na een intensieve tournee last van zijn keel en verontschuldigde zich daarvoor bij het publiek dat op zijn beurt Alison Hell zong. De band van Waters wisselt nogal eens van samenstelling. Ditmaal had hij een Cliff Burton kloon op bas gevonden in de persoon van Rick Hinks en kweet ook gitarist Aaron Homma zich goed van zijn taak. Zo goed als Waters is in het schrijven van riffs, zo matig is hij in soleren. Wellicht moet hij dat wat vaker overlaten aan zijn bandmaat. Een puik optreden van de Canadese band die alvast kon wennen aan de weersomstandigheden in eigen land.

testament

Testament had een behoorlijk grote podiumconstructie meegenomen en toonde zich een waardige headliner. De band trapte keurig om 21.30 af met het titelnummer van het laatste album en ramde op hoog tempo door met Rise Up, The Pale King, More Than Meets The Eye en het onstuitbare Centuries Of Suffering. Na die uitbarsting van riffs en overdonderend drumwerk van Gene ‘The Atomic Clock’ Hoglan, was de gitaarsolo van Alex Skolnick de eerste mogelijkheid om even op adem te komen. Skolnick kan een aardig snaartje buigen en liet dat zien tijdens zijn solospot waarin fragmenten van o.a. Edward van Halen en Jimi Hendrix waren verwerkt. Daarna ging het verder met ‘Electric Crown’ en de eerste publieksfavoriet Into The Pit. In de zaal ontstond tot zichtbaar genoegen van Chuck Billy een flinke moshpit. Na een verrassende uitvoering van Low kregen we twee nummers later een volstrekt overbodige gitaarsolo van Eric Peterson en een nummer later een drumsolo van drumbeest Gene Hoglan. Hoglan heeft de reputatie de beste drummer in het genre te zijn en bewees dat de hele avond lang, maar zijn solospot was niet bijster inspirerend. We hopen hem volgend jaar terug te zien op het zijn oude nest: Dark Angel. Na een supersnelle uitvoering van First Strike Is Deadly krijgen we warempel ook nog een bassolo van Steve DiGiorgio. Dat was toch echt een beetje teveel gevraagd. Een oersaaie vertoning die slechts enkele seconden kon boeien toen hij een stukje van Rush’ Cygnus X-1 speelde. Pas na The New Order keerde de sfeer weer een beetje terug. Zanger Chuck Billy stond wat te zacht in de mix waardoor zijn brullen niet altijd tot hun recht kwamen. Zijn podiumpresentatie laat na al die jaren nog steeds te wensen over. Hij speelde wat air guitar op zijn microfoonstandaard en wierp heel wat polsbandjes en plectrums de zaal in, maar een echte stage presence heeft hij nog steeds niet. Na de tweede toegift Disciples Of The Watch was om 23.15 de thrash koek op en konden de drie bands en hun crew hun spullen pakken voor de terugreis naar Noord-Amerika. Al met al een geslaagde avond die met wat meer professionaliteit achter de mengtafel nog beter had kunnen zijn.