Deafheaven, de band uit San Francisco staat voor de eerste keer in Amsterdam sinds het uitkomen van hun laatste meesterwerk New Bermuda. Maar voordat we van het vijftal uit San Francisco mochten genieten, was het de beurt aan de Deense Myrkur, Zij liet op haar laatste album, M, een bijzondere mix horen tussen Cocteau Twins, folk en black metal. Haar kleine, zeer slanke voorkomen, gestoken in een ouderwets wit jurkje geeft een spookachtige uitstraling. De microfoonstandaard die van boomtakken is gemaakt en haar voordracht dragen daar nog meer aan bij. Helaas komt de sfeer van het album deze avond niet over. Alle mooie nuances gaan verloren. Myrkur komt niet over de gitaar, bas en drums heen. Alleen in de stukken waarin ze alleen zingt hoor je dat ze live net zo’n engelenstem heeft als op plaat.. Maar ook de krijs vocalen over de black metal stukken waren niet hoorbaar. Tegenvallend dus.

Dat is bij Deafheaven wel even anders. George Clark heeft daar geen enkele moeite mee. Veel contact heeft hij niet met het publiek, maar zijn voordracht is wel intens. De band speelt New Bermuda integraal en nadert daarbij de absolute perfectie. Het gitaarwerk van Kerry McCoy, die een Oasis shirtje draagt is zo verschrikkelijk goed. Meteen al bij de solo in Brought To Water zorgde hij voor het eerste kippenvel moment. Maar ook het intro van Baby Blue zorgt er voor dat het publiek helemaal in de muziek wordt meegezogen. De band staat volledig in zichzelf gekeerd te spelen en heeft geen contact met het publiek. George Clark kondigt de nummers aan en bedankt iedereen nog even, maar dat is het dan ook. Het hoort nu eenmaal bij shoegaze. In de toegift wordt het publiek nog getrakteerd op een weergaloze uitvoering van Sunbather en Dreamhouse. En daarmee eindigde een indrukwekkend muzikaal optreden.