Corrosion Of Conformity
No Cross To Crown
In onze vooruitblik voorspelden we al dat 2018 het beste jaar voor het heavy genre zou worden sinds de eeuwwisseling. Met de comeback van Corrosion Of Conformity hebben we meteen de eerste klapper van het jaar te pakken.
Dankzij de terugkeer van gitarist en zanger Pepper Keenan levert de band haar beste album sinds In The Arms Of God af, het laatste album voordat Keenan naar Down vertrok. Dit album sluit naadloos aan bij die klassieker: ruige riffs, vuige vocalen en een rebelse attitude die je met hoofdletters kunt schrijven. Door de productie klinkt de band net zo vet als ten tijde van Wiseblood. Hoewel Keenan een andere stem heeft dat James Hetfield, laten hun macho zangstijlen zich prima vergelijken. Na het intro Novus Deus gaat op Luddite meteen de beuk erin met een Black Sabbath achtige riffs en een pompende ritmesectie.
De eerste single Cast The First Stone is ook al zo’n voltreffer. De band grossiert in gave riffs en weten met hun sludge-stoner metal het hele album te boeien. Dankzij korte, ingetogen instrumentaaltjes als No Cross en Matre’s Diem voorkomt de band dat de luisteraar voortdurend met een muur van gitaargeweld uit de speakers wordt geconfronteerd. Door die slimme sequencing komen de riffs nog beter aan. Nothing Left To Say blijkt na een paar luisterbeurten het beste nummer. Het begint akoestisch en bouwt op naar een fraaie climax die sterk doet denken aan de betere Down nummers.
Op Old Disaster horen we een smerige riff die zo uit de handjes van Tony Iommi had kunnen komen. Het titelnummer is nogal psychedelisch en creëert een macabere sfeer die prima past bij het hoesontwerp. Het lange A Quest To Believe en Son And Daughter sluiten dit comeback album sterk en gevarieerd af. Black Sabbath is niet meer, maar gelukkig hebben we Corrosion of Conformity terug in hun sterkste line-up. Hopelijk zien we band snel weer op de Nederlandse podia verschijnen.