×

Recensie

Metal

06 juni 2013

Black Sabbath

13

Geschreven door: Richard Verbrugge

Uitgebracht door: Vertigo

13 Black Sabbath Metal 3.5 Black Sabbath – 13 Written in Music https://writteninmusic.com

Sinds de grondleggers van de heavy metal Black Sabbath hun laatste album met Ozzy afleverden (Never Say Die, 1978) is er wel het en een en ander veranderd in het genre. Sterker nog, voor Black Sabbath bestond het genre niet en sindsdien hebben we eigenlijk alles meegemaakt van de NWOBHM (Iron Maiden, Saxon etc.), speed en thrash metal (Metallica, Slayer etc.), grunge (Alice In Chains, Soundgarden etc.) en nog tientallen andere subgenres variërend van stoner tot black metal. Na de Beatles is Black Sabbath dan ook de band die de meeste andere muzikanten en bands heeft beïnvloed. De eerste zes albums (Black Sabbath, Paranoid, Master Of Reality, Volume IV, Sabbath Bloody Sabbath en Sabotage) zijn allemaal klassiekers. Gitarist Tony Iommi, bassist Geezer Butler, zanger Ozzy Osbourne en drummer Bill Ward zijn iconen in het genre.

Aan het eind van de jaren zeventig gingen drank en drugs hun tol eisen. De laatste twee albums (Technical Ecstacy en Never Say Die) konden niet tippen aan het eerste zestal en live werd men in eigen land van het podium geblazen door een jong kwartet uit Pasadena (Van Halen die net hun verpletterende debuutalbum hadden uitgebracht). Ozzy vertrok en werd opgevolgd door Ronnie James Dio. Ozzy boekte succes met Randy Rhoads aan zijn zijde en Black Sabbath vierde triomfen met Dio’s inbreng.

Vijfendertig jaar en diverse reünietournees later is er nu 13. Een nieuw album van Black Sabbath met Ozzy achter de microfoon is eigenlijk een surrealistische gebeurtenis; het is sowieso een mirakel dat Ozzy überhaupt nog leeft. Jarenlang durfde niemand over een album in originele line-up te dromen, maar het is er toch van gekomen. Net als bij Van Halen is de band helaas niet compleet. Drummer Bill Ward is om een ordinaire geldkwestie niet van de partij. Zijn plek achter de drumkit is overgenomen door Brad Wilk (Rage Against The Machine, Audioslave).

De verwachtingen waren enerzijds hoog omdat de heren een enorme muzikale erfenis hebben, maar werden anderzijds getemperd omdat de laatste Ozzy albums (Scream, Black Rain, Down To Earth) en Heaven & Hell’s The Devil You Know bepaald geen hoogvliegers waren. Bovendien komt bevlogen heavy metal toch vooral van jonge muzikanten en niet van zestigers. Iommi is echter de man met de gouden handjes (luister maar eens naar zijn albums met Glenn Hughes) en mocht daarom alle muziek schrijven zoals Butler weer alle teksten schreef. Om maar meteen met de deur in huis te vallen: 13 valt niet tegen. Het kan niet tippen aan Master Of Reality of Sabotage, maar slecht is het zeker niet. Wat het wel is: log, hoekig, heavy en goed geproduceerd. Rick Rubin heeft al tal van platen verprutst, maar 13 klinkt als een klok. Een moderne klok, want de sfeer van de jaren zeventig keert niet echt terug. Zeven van de acht nummers liggen in elkaars verlengde en hebben een traag ritme dat menigmaal doet denken aan doom metal bands. Het album start met End Of The Beginning (met een riff van het eerste nummer van het eerste album) en God is Dead?, twee nummers die elk meer dan 8 minuten duren en zich toch wat voortslepen. De lage bastonen van Geezer leggen een prachtig fundament voor Iommi en Ozzy klinkt warempel beter dan op zijn laatste soloplaten. Wilk levert een zeer dergelijke prestatie en ik vraag me af of Ward het beter had gekund. Loner is wat vlotter en bevat leuke verwijzingen naar oude krakers, bijvoorbeeld als Ozzy ‘Allright Now’ roept. Veruit het meest interessante en beste nummer is Zeitgeist, een ingetogen nummer dat direct herinnert aan Planet Caravan. Wat een geweldige sfeer weet Iommi met een paar noten neer te zetten. De vier resterende nummers beuken allemaal traag voort. Stuk voor stuk zijn de nummers best aardig, maar door gebrek aan onderlinge verschillen en het repetitieve karakter van de riffs wordt het toch wat veel van hetzelfde. Het ontbreekt simpelweg aan variatie. Wat wel leuk is dat het laatste nummer Dear Father eindigt met de kerkklokken waarmee het eerste album ooit begon. De cirkel is daarmee rond.

Concluderend mogen we stellen dat Black Sabbath zeker niet teleurstelt, maar niet de klapper heeft afgeleverd waar sommige verstokte fans stiekem op hoopten. Hopelijk halen de heren gezamenlijk november zodat we ze in de Ziggo Dome nog eenmaal aan het werk kunnen zien.

Tracklisting 13:

  1. End Of The Beginning (8:07)
  2. God Is Dead? (8:54)
  3. Loner (5:06)
  4. Zeitgeist (4:28)
  5. Age Of Reason (7:02)
  6. Live Forever (4:49)
  7. Damaged Soul (7:43)
  8. Dear Father (7:06)

Er is een deluxe versie met drie extra nummers op de markt. Deze nummers waren niet beschikbaar op het moment van deze recensie.

  1. Methademic (5:57)
  2. Peace Of Mind (3:40)
  3. Pariah (5:34)


  1. End Of The Beginning
  2. God Is Dead?
  3. Loner
  4. Zeitgeist
  5. Age Of Reason
  6. Live Forever
  7. Damaged Soul
  8. Dear Father