In 2009 kreeg Avenged Sevenfold een harde klap te verwerken met het overlijden van drummer Jimmy “The Rev” Sullivan. Niet alleen verloren ze een hele goede drummer, een vriend, maar ook het creatieve brein achter de band. Toch brachten ze een nieuw album uit (die grotendeels nog van de hand kwam van Jimmy), huurden ze Dream Theater’s Mike Portnoy in en overleefde de band met Nightmare, dit grote verlies, glorieus. Goeie recensies, grote verkoopaantallen en een hele bak nieuwe fans was hun deel.

Met Hail To The King komt het eerste album uit zonder de pen van Jimmy. Duidelijk is dat Avenged Sevenfold zich verder heeft willen evalueren en dat verdient alle lof. Maar na beluistering moet er geconcludeerd worden dat het allemaal wel heel erg mainstream en belegen is geworden wat ze ons met Hail To The King voorschotelen.

Natuurlijk staan er nog wel een aantal kwaliteitsnummers op. De titeltrack bijvoorbeeld. Een 4 kwartsmaat heavy metal stamper naar klassiek recept. Zeker niet origineel, maar de song heeft wel alles in zich om een instant metal klassieker te worden. Het tempo, het meezing refrein en de uitstekende, melodieuze gitaarsolo. Ook Sheppard Of Fire, het openingsnummer, stemt hoopvol. Voordat deze Metallica beuker start er een geweldig intro met blazers. Shadows is vocaal in deze track ook in topvorm. Met Doing Time doen ze een gooi naar Guns ’n Roses. De uithaal van Shadows komt in de buurt van het speenvarken geluid van Axl, maar ook in de lagere regionen komt hij dicht in de buurt van zijn held. Al met al ook best een aardig nummer.

Maar verder vergeet de band memorabele tracks af te leveren en lijkt alles wat op de automatische piloot te staan. This Means War is weer een echte Metallica kloon, maar dan wel uit de mindere periode. Een wat saai nummer. Crimson Day is een mierzoete ballad en dat geldt ook voor Acid Rain. Alle clichés worden hier uit de kast gehaald. Goed gespeeld, zeer goed gezongen, maar nergens een eigen draai aangegeven. Dit zijn ballads uit het doosje.

Heretic is veel te gewoontjes en blijft niet hangen. Ook Planets is niet echt bijzonder, maar daar wordt het nog enigszins rechtgetrokken door de arrangementen (blazers) en de vette zangpartij van Shadows. Wel weer twee noemenswaardige nummers zijn de powermetal track Coming Home en het over gearrangeerde Requiem. Beide zeer vermakelijke metal songs.

Avenged Sevenfold maakt metal voor de massa, maar zoals gezegd is Hail To The King wel heel doorsnee geworden. Alle randjes zijn er vanaf en ook de speed en trash stukjes zijn helemaal verdwenen. Er staan een aantal lekkere nummers op, alles wordt bijzonder goed uitgevoerd (want talent hebben deze gasten wel), maar ik had het graag toch even wat scherper gehoord en met een eigen smoel.