Is dit de toekomst van metal? Donderdagavond 11 december in de Sugar Factory speelden de bands Avatar, The Defiled en Elrimner. The Defiled komen uit Engeland, de andere twee komen uit Zweden. Het zijn jonge bands opgericht in 2000 of later. Dat betekent dat Avatar toch al zo’n 14 jaar meedraait. Nieuwe bands met nieuwe muziek, die dan toch wel weer heel herkenbaar in de oren klinkt. Gebeurt er nog wel iets nieuws?

Een voorprogramma als Eldrimner maakt een zeer positieve indruk, vooral als de band erna The Defiled is. De Zweden spelen een heerlijke set metalsongs en krijgen met hun enthousiasme al snel de handen op elkaar en in de lucht. Syncopische ritmes op de bas en drums, scheurende gitaren en een zanger die zijn longen eruit schreeuwt; Eldrimner weet hun songs overtuigend te brengen. Het geluid staat hard, maar de muziek wordt geen brei. Dit alles gold niet voor The Defiled; het geluid stond nog harder en werd in dit geval een muur van herrie. The Defiled speelt eigenlijk pop-muziek, maar dan gewoon keihard en vervormd. Toen de Kinks en The Who dit deden was het nog shockerend en revolutionair, maar tegenwoordig is het niet meer indrukwekkend. Het publiek genoot van deze muziek, dus het schijnt wel interessant genoeg te zijn. Zelfs met een lange pauze door de kapotte gitaar blijft de stemming erin. Bewonderenswaardig!

Avatar was de band van de avond. Tijdens hun optreden als voorprogramma voor Avenged Sevenfold en Five Finger Death Punch in de Ziggo Dome vielen deze Zweden mij al op door hun typische stage-act en hun overtuigende party metal. Donderdagavond in de Sugar Factory van de Melkweg ging het dak eraf. Het geluid stond hard, maar loepzuiver. De band was goed op dreef en de stage-act van Johannes Eckerström vertoonde hetzelfde animerende karakter. Deze keer had de band in ieder geval de tijd en de ruimte om hun oeuvre goed tot zijn recht te laten komen. Hoewel Johannes Eckerström wel erg veel tijd verspilde met zijn geouwehoer, zorgde hij er iedere keer toch weer voor dat de stemming erin bleef. Dat is natuurlijk ook niet zo moeilijk met het hoempapa- en polonaise-nivo van deze muziek. Toch is het opvallend hoe spannend de songs soms zijn; het is namelijk niet recht-toe-recht-aan doorhakken, de songs hebben dynamiek en maken een ontwikkeling door. Toegegeven, het is allemaal redelijk simpel, maar erg catchy en het werkt wel. Je moet er maar op komen. In ieder geval was het een feest en het publiek kreeg wat ze verwachtte: een weergaloze metalshow.