Zelden zag de dag na kerstmis er zo duister uit als die van dit jaar. Met 3 zware bands; Amenra, Oathbreaker en Throw Me In The Crater in de Effenaar kon de vrolijke kerstsfeer direct weer terug de kast in. De aftrap van deze avond lag in de handen van Throw Me In The Crater. Dat deze vrij nieuwe band uit Eindhoven een droomstart doorgaat is niet meer te ontkennen. Na de eerste show die ze gaven in de Little Devil in Tilburg werden ze direct voor deze avond vastgelegd, volgde een aantal shows in Frankrijk en is er een tour in Duitsland onderweg.

Waarom het deze band zo goed af gaat is vrij snel duidelijk als de band hun zware klanken de Effenaar inslingerd. Muzikaal staat deze band als een huis. Dat er vanavond zelfs een inval gitarist meespeelt is niets van te merken. Van begint tot eind blaast de band het publiek letterlijk en figuurlijk omver. Het enige punt van kritiek is wellicht te geven op de vocalen. Daar mag hier en daar nog wat aan bijgeschaafd worden, maar al met al is het gewoon heel erg goed en zijn we benieuwd wat de toekomst nog gaat brengen voor deze band.

Tot zover de Nederlandse invloeden van deze avond, maar de succesverhalen zetten nog even door. Oathbreaker heeft namelijk ook die bijzondere start gehad. Zij werden bij de lancering van hun eerste album direct getekend bij Deathwish Records, het label van Converge frontman Jacob Bannon. Met die stempel op je muziek kan het hard gaan. Bijzondere aan Oathbreaker blijft frontvrouw Caro, welke het publiek bedankt voor het komen met een liefelijk Belgisch stemmetje, maar zodra het eerste nummer ingezet is een strot opentrekt waar je bang van wordt. Dat er in het begin wat technische problemen zijn is ze snel vergeven. Muzikaal bijzonder sterk, waarna drummer Ivo Debrandere het geheel met zijn energieke en originele drums nog naar een hoger niveau weet te tillen. De band speelt een bijzonder lange set, waarna het podium wordt vrijgegeven voor dè band van de avond; Amenra.

Lange tijd om bij te komen heeft gitarist Lennart Bossu niet, welke in zowel Oatherbreaker als Amenra zijn muzikale kunsten vertoond. Waar het bij Oathbreaker aankomst op snelheid en techniek, wordt het tempo bij Amenra flink teruggeschroefd en denderen de trage, duistere klanken nu door de Effenaar. Het licht is volledig gedimd en het enige wat de band nog wat verlicht is de projectie die over de band heen valt op de achterwand. Een show van Amenra is moeilijk te omschrijven, maar wellicht is het beter te zien als een grote hypnose waar je als bezoeker in terecht komt. Mocht je ooit een liveshow van Tool of Goat hebben bezocht, dan komt dit gevoel je waarschijnlijk bekend voor.

De band alsmede het publiek lijken na het eerste nummer in trance te zijn. Alle hoofden bewegen volledig synchroon van voor naar achter. Wonderbaarlijk genoeg draait zanger Colin gedurende de show kort zijn lichaam naar het publiek toe, om vervolgens volledig in zijn stijl zich weer te keren richting de drummer en we voor de rest van de show naar zijn rug te staren. Storend is het niet, het publiek is volledig gegrepen door de diepe klanken die de band voortbrengt.

Het uur vliegt om en het voelt alsof we pas een minuut naar de band staren als de laatste noot wordt aangeslagen. Het publiek lijkt even verbaasd te zijn en strompelt nog enigszins “onder invloed” de zaal uit waar de merchandise stand van de band bijzonder goede zaken lijkt te doen. Iedereen wil meer Amenra, maar ze krijgen het helaas enkel nog in de vorm van een cd of vinyl…..