Er zijn inmiddels dik vijf jaar verstreken sinds het vorige album The Devil Put Dinosaurs Here. Dat is niet zo heel gek als je bedenkt dat Alice In Chains zich in een klein muzikaal spectrum begeeft en met sterke albums op de proppen wil komen. Binnen die zelf opgelegde grenzen van genre, sound, instrumentatie en tempo slaagt de band er telkens weer in om met ijzersterke nummers op de proppen te komen. Ditmaal is geen uitzondering. Al bij de eerste luisterbeurt klinkt Alice In Chains vertrouwd; log, heavy, hoekig, meeslepend en bezwerend.

In zekere zin zijn de albums die Alice In Chains met Will Duvall maakte te vergelijken met de kinderpuzzels: “Zoek De Zeven Verschillen”. De albums lijken sterk op elkaar, maar door een paar kleine verschillen heeft elk album zijn eigen charme. De band uit Seattle koos het woord regen in de titel. Die Amerikaanse stad krijgt elk jaar zijn portie neerslag voor de kiezen. Bij dit kwartet vertaalt dat zich in een zekere neerslachtigheid die doorschemert in zowel de muziek als de vocalen. Geen vrolijke jongens dus, maar muziek maken kunnen ze zeker want ook dit album was het wachten absoluut waard.

Al vanaf de opener The One You Know trekt de band een intrigerende muur van geluid op, waarin Jerry Cantrell de ene na de andere gave riff uit zijn gitaar tovert. De ritmesectie grossiert in slepende ritmes waarbij de hypnotiserende stemmen van Duvall en Cantrell als mistige spoken over een meer trekken. Het titelnummer, Red Giant en Deaf Ears, Blind Eyes (weer zo’n vrolijke titel) zijn juweeltjes met bijna hypnotiserende ritmes. Op Fly klinkt de band wat losser en minder depressief. Cantrell gooit er op dat nummer ook een fraaie solo uit. De productie is enerzijds rauw en anderzijds toch ook wel wat meer gepolijst dan op eerdere albums.

Ook de tweede helft van het album weet Alice In Chains te boeien met meeslepende nummers die per draaibeurt beter worden. Als er prijzen zouden worden uitgereikt voor muzikale consistentie hebben we met Alice In Chains meteen een topfavoriet te pakken. Maybe is met zijn harmonieuze samenzang en akoestische gitaarwerk verreweg het meest toegankelijke nummer van het hele album. So Far Under is daarentegen weer Alice In Chains ten voeten uit, slepend ritme, lang aangehouden gitaartonen en die typerende zanglijnen. Op Never Fade gaat het tempo zowaar even omhoog en horen we een stuwend drumritme, bijna ongekend voor deze band. Slotakkoord All I Am is met dik zeven minuten het langste nummer van het album en deze introspectieve zoektocht sluit geheel in stijl af.

Alice In Chains zal met dit album haar status opnieuw consolideren. Het is inmiddels wel duidelijk dat we geen verrassingen van de band kunnen verwachten. Ze doen wat ze doen en blijven dat doen op hoog niveau doen. Liefhebbers van de band zullen derhalve opgetogen reageren op deze release.