Road Warriors is het vierde album van deze motorcity rockers. Detroit dus, en de kenner weet dan denk ik al waar het om draait. Juist, een portie smerige rock ’n roll. Maar zelfs dit soort speedrock bands kunnen evalueren. Dat wordt al duidelijk aan het artwork van dit nieuwe werk. Dat ziet er dus behoorlijk heavy metal uit. En gelukkig, dat blijkt ook waar te zijn.

ATG heeft de afgelopen jaren getoerd als een malle en hebben hun liefde voor metal en 70ies hardrock nooit onder stoelen of banken gestoken. Maar dit maal is die liefde veel verder doorgevoerd dan op hun vorige albums. Dus wat minder speedrock en meer rock a la Valient Thor. Het resulteert in twin solo’s, rustige passages vol melodieus gitaarwerk en ook de zang is er weer op vooruit gegaan.

Hun vorige album, Motorcity Speedrock was ook al een geweldige plaat dat zich kenmerkte door supersnel gitaarwerk en veel breaks, maar met Road Warriors is de band echt gegroeid zonder de roots te verloochenen. Het hoeft allemaal niet meer met 200 km per uur uitgevoerd te worden. Daardoor zijn de liedjes ook wat langer geworden. Er zijn zelfs 3 songs die meer dan 4 minuten klokken en aan deze songs is de stijlverschuiving heel goed af te horen. Luister maar eens naar het geweldige Nothing Left To Loose, waar de zang ook raakvlakken met een jonge Ozzy gaat vertonen. Maar het is vooral het waanzinnig gave gitaarwerk wat opvalt. Of wat dacht je van de bluesy harmonica in het swingende Night Time.

De band mixt bravoere punkrock zanglijnen met bijna classic heavy metal riffs in Guillotine. Terwijl Run For Your Life laat horen dat de band ook nog steeds into moordend snelle speedrock is.

Road Warriors is verreweg het beste album van deze nog steeds jonge band. Afwisselend, vol vuur en met de nodige melodieuze injecties.