Ook de Robeco Zomerconcerten gaan met hun tijd mee, want tegenwoordig zijn het de Robeco Summer Nights. Ik ben een Hollandse jongen en heb het dus gewoon nog steeds over de Robeco Zomerconcerten. Wat verder opvalt aan de reeks concerten tijdens de zomer van 2014 is dat de nadruk verschuift van klassiek naar wat meer wereldlijke muziek. Dat hoeft op zich geen probleem te zijn, want het gaat er vooral om om een breed publiek aan te spreken. Dat blijkt wel uit het gebruikelijke programma waarin Bach, Mozart, Beethoven en andere groten de boventoon voeren. Gelukkig wordt tegenwoordig muziek van hun gecombineerd met werken van minder bekende componisten. Zo lukt het de programmeerders toch iedere keer weer om een onderhoudend programma te creëren.

Zaterdagavond 12 augustus speelde het Münchener Kammerorchester werken van hun landgenoot Max Reger, de Noorse componist Edvard Grieg, de Oostenrijkse componist Joseph Haydn en zijn landgenoot Wolfgang Amadeus Mozart. Het kamerorkest opende de avond met de Holberg-suite van Grieg. Iedereen herkent de muziek uit zijn Peer Gynt-suite, ook als je denkt dat het niet zo is. Die muziek is zo uitgekauwd dat ze niet meer fatsoenlijk te beluisteren is. De prachtige muziek uit de Holberg-suite is dat wel en werd schitterend uitgevoerd. Mooie Noorse melodieën die sereniteit en rust uitademen.

Quirine Viersen speelde cello tijdens het Celloconcert in D van Joseph Haydn. Dit is een van de meest virtuoze stukken van deze componist. Het middelste gedeelte bevat prachtige muziek, hoewel de twee delen daaromheen weer dat belachelijke danserige hebben wat de muziek van Haydn zo kenmerkt en wat mij zo tegen staat. Hoewel de muziek mij persoonlijk dus niet zo aansprak was het spel van Quirine Viersen bewonderenswaardig. Haydn heeft het haar niet makkelijk gemaakt en ze speelde alles met een opvallende vingervlugheid en virtuositeit.

Na de pauze speelde de leden van het Münchener Kammerorchester een leuk niemandalletje van Max Reger: Lyrisches Andante (Liebestraum). Het stukje duurde niet eens vijf minuten en net als je er een beetje inzit eindigt het alweer. Waar andere componisten vooruit keken naar nieuwe klanken, bleef Max Reger steevast omkijken naar de romantische klassieken. Dat is duidelijk te horen in deze compositie. Gelukkig voor mij grijpt hij niet al te ver terug. Ik weet de muziek van de negentiende eeuw toch meer te waarderen dan die van de eeuw daarvoor.

Het programma werd afgesloten met de 29e symfonie van Mozart. Als Haydn me al niet bevalt, dan zal het bij Mozart niet veel verschillen. Papa Haydn noemde hij zijn voorganger en grote voorbeeld. Net als zijn landgenoot heeft ook Mozart ontzettend veel gecomponeerd en de logica gebiedt dat niet alles even mooi kan zijn. Dit werk schreef hij toen hij 18 jaar was en de energie en dynamiek van een jongen zijn er duidelijk in te horen. Toch heeft het werk ook al diepgang, hoewel minder dan in zijn latere symfonieën. In ieder geval genoot het Münchener Kammerorchester er zichtbaar van om deze compositie te spelen en dat had weer zijn weerslag op de uitvoering. Een mooie afsluiting van een typisch Zomerconcertprogramma.