Janine Jansen wordt geleefd, maar dat lijkt haar niet te deren. Sommige dingen gaan gewoon aan haar voorbij. Als je Janine vraagt naar de bioscoopfilm over haarzelf kijkt ze vragend naar de filmploeg die 24/7 om haar heen hangt. Dat de documentaire die over de violiste gemaakt wordt in de bioscoop zou komen, daar had ze nog geen rekening mee gehouden. Ze wordt er echter niet warm of koud van.

Dat ze later vandaag nog op het vioolconcert van Sibelius moet studeren en tafeldame bij De Wereld Draait Door is, dat is andere koek: ‘Het zweet breekt me uit’. Een eigen glossy vindt Janine ook maar vreemd. “Wat moet ik als musicus met een eigen magazine en waarom moet mijn naam daar op?” Of ze het leuk vindt of niet: Janine Jansen wordt op handen gedragen.

Jansen is een begrip in de klassieke muziekwereld en weet ook daarbuiten een publiek te genereren. Haar succes inspireert jong en oud. Ze doet alle grote podia van de wereld aan (volgend jaar de Carnegie Hall in New York), speelt met toporkesten (recent nog met de Berliner Philharmoniker), is ‘downloadqueen’  en glamourqueen. Een onvrijwillige glamourqueen, dat wel. Want als je haar tussen de Fancy Fiddlers ziet, is ze nog steeds één van hen: een klein langharig meisje met viool. In Coosje Wijzenbeeks vioolklasje werd Janine klaargestoomd voor een leven als musicus, niet als superster. Glamour is haar vreemd.

Op woensdag 28 oktober presenteert JJ haar eigen eenmalige glossy, de… (jawel) JANINE. In een zaaltje vol mannen-in-pak, flitsende camera’s en de strijkende kindertjes van Coosje Wijzenbeek is Janine eigenlijk de enige die relaxed is. Niks opgeprikt, stijf of zenuwachtig, maar lekker los zoals altijd. Burgemeester Wolfsen verzorgt de officiële overhandiging en doet en passant – tussen de blabla over trots en cultureel Utrecht – ook nog een poging om in de categorie ‘lekker los’ te komen door over het ‘ondergoed’ van Marlies Dekkers te beginnen.

Ook Dekkers staat in de JANINE, want volgens uitgever Eric Bruger is het geen blad over klassieke muziek geworden, maar over ‘Janine’s wereld’. Zo heeft Janine zelf jeugdidool Sting geïnterviewd. “Ik en mijn broers luisterden vroeger altijd naar Sting tijdens de vele potjes Risk die we speelden. Het is zo’n fantastische musicus. Het interview met hem is voor mij dus echt een hoogtepunt in het blad.” In het geval van de lingeriekoningin van Nederland is de link met Janine’s leven minder expliciet. Haar aanwezigheid in de JANINE wil niet zeggen dat wij nu weten wat JJ onder die beeldige jurkjes verbergt. Nee, het heeft te maken met het onderliggende thema van het tijdschrift: succes door liefde. Ellen ten Damme, Sting, Marlies Dekkers en Janine zelf zijn niet zover gekomen door hun tomeloze ambitie, maar door liefde voor hun vak.

Die rode draad moet je wel intensief zoeken als je het loodzware glanzende blad in handen hebt. Sommige stukken missen inbedding, zoals de interviews met schrijvers als Kluun en Robert Vuijsje en de rubriek over kleding. Jammer. Daar staan echter ontroerende interviews met Ellen ten Damme en politica Mei Li Vos tegenover.

De JANINE is een blad met inhoud over een mooie vioolvrouw met inhoud. Janine bewijst geen suf vioolmeisje te zijn. Een echte misser in dit kader is dan ook de cover van het tijdschrift: een kleurloze, paar jaar oude foto van Janine in haar meest verlegen pose. Ze verbergt zich achter haar instrument. Dit bekrachtigt het beeld van de echte musicus die alleen maar wil spelen en zonder instrument haar bestaansgrond kwijt is. Met meer kleur en pit op de cover had Janine pas echt boven het stoffige imago van de klassieke muziek uit kunnen stijgen.