Met het uitbrengen van jazz albums lijkt vandaag de dag nauwelijks nog een goed belegde boterham te verdienen. Geen wonder dat Ibrahim Maalouf zich behalve met concerten de laatste jaren bezig hield met het componeren van diverse soundtracks want de filmindustrie betaalt nog steeds goed. Na de fraaie ode aan Kalthoum (2015) bracht hij vorig jaar nog een weinig verheffende ode aan Dalida (2017). Drie jaar na Red & Black Light is er dus weer een “echt” album.

De titel Levantine Symphony No.1 geeft al aan welke richting Maalouf is ingeslagen, namelijk die van de klassieke muziek. Met zijn achtergrond in de jazzmuziek die toch bekend staat om zijn improvisatie is het toch even omschakelen naar de vaak strakke structuur van klassieke muziek. Maalouf is aardig geslaagd in zijn poging tot symbiose. Logischerwijze heeft Maalouf gekozen voor de romantiek. Het keurslijf van de barok past hem simpelweg niet en ook het classicisme zal hij als te beperkend hebben ervaren.

Soms heb je als recensent redelijk snel een beeld van een album, maar Levantine Symphony vraagt toch wat meer tijd om e.e.a. te laten bezinken. Op Overture horen we de bekende Maalouf melodie die als een rode draad door al zijn albums loopt en fungeert als een verwelkoming van de luisteraar. Movement I herinnert aan zijn eerdere meesterwerk Wind. Daarna gaat de wind uit een andere hoek waaien en horen we een orkest, serene koorzang en klassieke arrangementen. Theme 2 en Theme 3 kunnen wat dat betreft zo op Radio 4. Tegen het eind komen Maalouf’s fusioninvloeden weer even terug op Movement VI dat zo lijkt ontsproten aan het brein van Miles Davis in zijn Bitches’ Brew periode. Het album sluit weer klassiek af en ook de serene zangpartijen keren weer terug.

Levantine Symphony bewijst dat Maalouf niet bang is om risico’s te nemen en grenzen durft op te zoeken en overschrijden. De toevoeging No.1 achter de titel suggereert dat er nog een vervolg komt. Na de eerste luisterbeurt was ik onder de indruk van het resultaat, zes luisterbeurten later bekruipen me toch wat twijfels. Hoewel het geheel prima in elkaar zit en er op de uitvoering weinig tot niets valt af te dingen, hinkt de muziek toch geregeld op twee gedachten. Dit album zal ongetwijfeld de nodige discussie opleveren bij fans van Maalouf. Desalniettemin, chapeau voor het lef van Maalouf om als een van Europa’s (en Libanon’s) populairste jazz artiesten een dergelijk gewaagd album af te leveren.