“Drugs have done good things for us, if you don’t believe they have, do me a favour – take all your albums, tapes and CDs and burn em cos you know what, the musicians who made that great music that has enhanced your lives throughout the years? Rrrrreal fucking high, ha ha ha ho ho.” Dit is een quote uit de show Revelations van de Amerikaanse comedian Bill Hicks (16 december 1961 – 26 februari 1994). Bill heeft het hier over bands als The Beatles, The Rolling Stones en artiesten als Janis Joplin en Jimi Hendrix, maar de vergelijking kan natuurlijk veel verder doorgetrokken worden. En ik kan het alleen maar met hem eens zijn.

Hoewel het niet terug te vinden is op Wikipedia pagina’s over de componist, het blijft een hardnekkig gerucht dat Hector Berlioz verschillende soorten drugs heeft uitgeprobeerd. Zijn Symphonie Fantastique gaat ook nog eens over een kunstenaar met een levendige fantasie die, verloren in hopeloze liefde, opium gebruikt. Dus bovenvermeld citaat is hier zeker van toepassing en wordt daarnaast ook nog eens bevestigd. Het Zweedse muzieklabel BIS heeft vorig jaar een Super Audio CD uitgebracht met daarop een uitvoering van Symphonie Fantastique door het Rotterdams Philharmonisch Orkest onder leiding van Yannick Nézet-Séguin. Daarnaast bevat de CD de lyrische scene Cléopâtre gezongen door de sopraan Anna Caterina Antonacci.

Er zijn natuurlijk twee kanten aan het uitvoeren van een klassiek werk: de muziek en de uitvoering. Met de muziek bedoel ik de noten die de componist genoteerd heeft inclusief aantekeningen, met de uitvoering bedoel ik de muzikale interpretatie van de muziek door de dirigent en het orkest. Een componist kan dromerige muziek schrijven, maar een orkest hoeft dat niet dromerig uit te voeren. In dat geval ontstaat er een onbehagelijk gevoel. Dit gevoel heb ik op geen enkel moment bij het beluisteren van de muziek op deze CD. De dirigent zorgt ervoor dat de dromerige muziek ook dromerig gespeeld wordt, dat de wilde dansen ook wild uitgevoerd worden, kortom alles lijkt op zijn plaats te zijn op deze CD. Het orkest is uiterst secuur in het spelen van de muziek, ze krijgt van de dirigent voldoende ruimte om alle noten te laten horen. Ondanks dat dit een welhaast klinisch resultaat zou kunnen hebben, krijgt dit werk voldoende emotionele lading om er geen saaie perfectie van te maken. Naar perfectie moet je streven, maar perfectie moet je nooit bereiken. Het laatste deel bevat voldoende aandacht voor de gekke noten om de heksensabbat tot leven te laten komen.

Cléopâtre (beter bekend onder de titel La Mort De Cléopâtre) gaat natuurlijk over de laatste Egyptische farao in het algemeen en specifiek over de dag waarop ze zichzelf het leven nam middels de beet van een aspisadder (12 augustus, 30 voor Christus). Haar beide geliefden waren haar al voorgegaan: Julius Caesar stierf door een aanslag op zijn leven en Marcus Antionus door zelfmoord na het verliezen van de slag bij Actium. De tekst die Hector Berlioz gebruikt voor zijn lyrische scene is van Pierre-Ange Vieillard. Anna Caterina Antonacci heeft een mooie stem en weet de drama van het stuk goed weer te geven. Het trieste van de hele situatie had ze wat mij betreft wat meer mogen benadrukken. Ze neemt per slot van rekening haar eigen leven en dat mag best een traantje trekken.