Het lijkt tegenwoordig de trend om een barok-opera uit te voeren met een humoristische enscenering. Ik vraag me af wat de componist hiervan gevonden zou hebben. Ik denk niet dat de muziek in de maling genomen wordt, maar af en toe lijkt dit wel het geval te zijn met het publiek. Dit laatste geldt overigens ook voor modernere opera’s, dus daar vormt barok geen uitzondering op. Er zijn zeker humoristische elementen te zien in deze nieuwe uitvoering van Giulio Cesare, maar gelukkig voeren zij niet de boventoon.

Het decor, ontworpen door Chantal Thomas, is een opslagplaats voor museumkunst. Hierin worden Egyptische en Romeinse beelden en schilderijen verreden en de beheerders van de opslag spelen een komische rol in de handeling. De kostuums zijn van Laurent Pelly met assistentie van Agathe Melinand en ze zijn zeer traditioneel. Dit is het belangrijkste visuele onderscheid tussen de mensen van het museum en de acteurs van de opera. In de handeling lijken de museummedewerkers de acteurs niet altijd te zien, maar soms ook wel. Het is overigens een leuke vondst om de acteurs zo tussen museumrequisieten door te laten wandelen; de handeling krijgt iets surrealistisch en tegelijk iets dramatisch.

Lawrence Zazzo speelt een zelfverzekerde Julius Ceasar. Hij weet aan goed de daadkracht van deze Romeinse heerser uit te drukken en zijn vertwijfeling nadat hij verliefd is geworden op Cleopatra is erg schattig. Natalie Dessay zingt prachtig, maar acteert ietwat richtingloos. Haar Cleopatra lijkt af en toe een verloren vrouw die niet goed weet wat ze wil. Op sommige momenten spettert de sexualiteit er vanaf, maar over het algemeen is ze wat te afwachtend. Isabel Leonard speelt haar rol als Sextus redelijk overtuigend. De vertwijfeling en het enthousiasme van de jeugd komt goed tot uitdrukking in haar spel. Haar zang is mooi en ze heeft een warme stem die goed bij haar rol past. Opvallend goed is Varduhi Abrahamyan in haar rol als Cornelia. Deze vrouw kan prima acteren en schitterend zingen. Zij vertolkt haar rol als wraakzuchtige weduwe zeer overtuigend. Christophe Dumaux gooit in zijn rol als Ptolomeus lekker veel schwung en spirit. De tiran is een heerlijke losbol en geniet van zijn eigen slechtheid. De rol van Achilla wordt vertolkt door Nathan Berg. Deze zanger heeft een prachtige volle stem en zingt zijn partijen vol overtuiging, hoewel zijn acteerprestatie wel wat te wensen over laat.

Het orkest Le Concert d’Astree staat onder muzikale leiding van Emmanuelle Haïm en speelt de muziek prima. Het Choeur de l’Opera National de Paris komt eigenlijk niet voldoende aan bod. Ze wordt in de eerste akte vertegenwoordigd door zingende beelden en dat is gelijk een van de zwakste momenten van deze enscenering. Verder is deze uitvoerig van de opera Giulio Cesare prima. Het visuele gedeelte is voldoende spannend en dramatisch om met de prachtige muziek van Handel samen te gaan.