Dat de Russisch/Amerikaanse pianist Eldar Djangirov een waar fenomeen is weten wij al lang. Niet alleen zijn jazzalbums met zijn geweldige trio zijn meesterwerken te noemen, ook als klassiek pianist maakt hij steeds meer indruk.

Na vanaf zijn jonge jaren met klassieke muziek te zijn opgegroeid en daarin onderwezen te zijn werd hij in zijn jonge tienerjaren juist als jonge jazzpianist ontdekt. Zijn carrière ging gelijk in een zo grote stroomversnelling dat hij pas op 21 jarige leeftijd de mogelijkheid had zich een jaar af te zonderen om zich echt goed op de klassieken te storten. In eerste instantie vooral op de oude Russische meester maar met de jaren kwamen daar ook de Europese klassieken bij. Zijn eerste opnamen van klassieke werken, gecombineerd met American Standards en jazz en Broadway interpretaties, werd in 2011 uitgebracht onder de titel Three Stories. Daarop was heel duidelijk te horen dat zijn virtuoze techniek niet alleen binnen de jazz tot een buitencategorie behoort maar ook binnen de klassiek.

In het jaar waarin hij met Breakthrough wederom een meesterlijk jazz trioalbum uitbrengt maakt hij met Bach/Brahms/Prokovief nu ook zijn allereerste, volledig klassieke, solo piano album. En wat een voortreffelijk album is dat ook geworden. In navolging van grote meesters als bijvoorbeeld Keith Jarrett en Chick Corea, die het ook aandurfden als jazz pianisten een volledig klassiek album pop te nemen, weet ook Eldar op voortreffelijk manier aan te geven waar zijn fascinerende pianospel de cross tussen jazz en klassiek gevonden heeft. Het maakt zowel zijn jazzspel, met terugwerkende kracht, als zijn klassieke spel nog intrigerender.

Dat hij het werk van Prokofiev volledig beheerst hadden we wel kunnen vermoeden door zijn jaar af. Dat zijn uitvoering van Sonata #7 in Bb major zo geniaal is niet. Wat een levendige uitvoering en zo volledig in balans met emotie en techniek. Eldar weet wanneer in te houden en wanneer prachtig lyrisch dan weer heerlijk los te gaan in een melodie of melodiestructuur. Het maakt zijn interpretatie van Sonata #7 niet alleen meesterlijk maar tegelijkertijd eigenzinnig en meeslepend.

Met het werk van Bach en Brahms gaat hij al net zo indringend om. Zijn versie van Brahms’ Eight Piano Pieces is elegant en effectief, met de juist toon en intonatie, zijn Bach is uitmuntend. Niet zoals zoveel klassieke pianisten met veel pedaal gespeeld maar juist kaal en oprecht. Partita #2 in C minor krijgt daardoor een emotievol, tegelijk vloeiend karakter en met briljante techniek gespeelde interpretatie mee. Hij kan mag wel een heel album met Bach stukken uitbrengen! Wat sowieso bij alle drie de stukken (en de extra track, de door Rachmaninoff bewerkte versie van Nikolai Rimsky-Korsakov’s Flight Of The Bumblebee) opvalt is de enorme drive en energie die Eldar in zijn spel legt. Samengevoegd met zijn geweldige techniek en een immer aanwezige, bijna lyrische, emotie heeft hij met Bach/Brahms/Prokofiev een uitstekend album gemaakt dat wederom zijn grote talent laat horen.

Nog maar 26 jaar oud heeft Eldar Djangirov al zoveel belachelijk goede muziek weten vast te leggen dat we van een absoluut fenomeen mogen spreken. Nou ja, dat doen wij hier al jaren….Wanneer gaat de rest van de wereld dat nu ook eens ontdekken?