Met Carry Your Kin maakte het uit Manchester afkomstige The Breath vorig jaar een klinkend debuut. Vanuit de jazz gestarte folksongs met de fascinerende stem van Rioghnach Connolly als rijk extra.

Dat The Breath bestaat uit leden die direct verwijzen naar Cinematic Orchestra, een band die vanuit hun oorsprong bijdroeg aan indrukwekkende opmars van de Britse jazz, blijft een opvallend gegeven. Toetsenman John Ellis en drummer Luke Flowers maakten deel uit van de eerste Cinematic (live) band. Gitarist Stuart McCallum sloot zich later aan en was prominent op meesterwerk Ma Fleur aanwezig.

The Breath speelden twee avonden in het opvallende Archspace, in Londense wijk Harrow. Bijna verstopt, gelegen achter de drukke Dunston Road, maakt het podium onderdeel uit van een geweldige straat vol erg leuke bars en fijne restaurants. Ruimte biedend aan ruim 200 mensen is Archspace niet zo groot natuurlijk maar voor The Breath was het een mooie plek om zich aan het Londense publiek voor te stellen. En twee avond achter elkaar een volle bak.

Met Ellis, Flowers en McCallum was het logisch dat The Breath live, veel meer dan op hun onvolprezen album, jazzier zouden klinken. Maar zo overweldigend als ze klonken was toch weer onverwacht. De muziek van The Breath bleek zich er veel meer voor de lenen dan op het album mogelijk leek. Songs als Boat Song en Tremelone werden live adembenemende, fraai uitgesponnen, songs die door de fijne grooves, het ijzersterke spel van Ellis en het steeds zo gevarieerde gitaarspel van McCallum ver boven de albumversies uitstegen.

Ook Antwerp, het wel heel erg mooie For You en The Toll kwam gelijk recht het hart binnen. De lekker prominent op het podium aanwezige Connolly met die dijk van een stem vol emotie en gitarist McCallum vormen de basis voor alles dat The Breath doet. McCallum, relaxt zittend (de plek leende zich daar vanavond ook prima voor) is al jaren de beste jazzgitarist die Engeland rijk is. Zijn spel komt niet alleen uit de akoestische of elektrische gitaar maar weet hij ook met pedalen en laptop tot prachtige soundscapes om te bouwen. Het geeft de band een lekker breed geluid dat met het prachtspel van Ellis nog extra sound breedte krijgt. Flowers sluit daar met zijn altijd zo heerlijk inventieve percussie naadloos op aan.

The Breath heeft alleen met Ellis, McCallum en Flowers al een ronduit indrukwekkende opzet. Connolly is met haar geweldige stem de blikvanger en weet elke song, hoe melig ook haar verhaaltjes tussen de songs door zijn, een extra dimensie te geven. Jammer dat haar dwarsfluit in de livesound wat verloren ging maar op de momenten dat ze wel goed te horen was werd gelijk duidelijk dat ze daarmee een mooi extra aan het geluid van de band meegeeft.

Met songs als Our Own Way en het overheerlijk opgebouwde This Dance Is Over werd een wel heel duidelijk signaal door de band afgegeven om ze heel snel weer te gaan zien. Wat blijft het toch fijn als een band live nog beter klinkt dan op plaat, een plaat die trouwens al buitenissig goed was. Dit zeer overtuigende optreden deed heel erg verlangen naar veel meer The Breath.

Foto: York Tillyer