Al jaren ligt de naam van de Britse zangeres Zara McFarlane op ieders lippen als de nieuwe grote stem in de jazz. Maar het album waarmee ze echt naar het grote publiek door zou gaan doorbreken was er nog niet. Met Arise, haar derde album, is dat er nu dus wel. Geproduceerd door Moses Boyd, niet alleen een van de belangrijkste namen in de jonge nieuwe Britse jazz, maar ook al jaren de drummer in haar band en met dit album ook mede-componist, laat het album McFarlane’s veelzijdigheid en haar geweldige stem optimaal voor het voetlicht komen.

Haar nieuwe album werd twee weken voor release (28 september 2017) al gepresenteerd op de vermaarde Jazz: Refreshed avond die wekelijks plaatsvindt in Mau Mau een kleine jazzclub op Portobello Road in Notting Hill in Londen. De kleine club blijkt de perfecte plek om een eerste optreden te geven met een plaat onder de arm waarop iedereen drie jaar heeft moeten wachten. McFarlane en haar band speelden hier al voor haar eerste plaat en de club is gevuld met familie, vrienden en liefhebbers. De sfeer zit er dus gelijk in als de band de eerste tonen inzet en hoe geweldig klinken ze. Met drummer Moses Boyd en saxofonist Binker Golding (die ook samen het geweldige jazz-duo Binker & Moses vormen) als spil binnen haar band en bassist Max Luthert en gast-toetsenman Ashley Henry, die vaste toetsenman Peter Edwards vanavond geweldig vervangt, heeft McFarlane de perfecte basis om te gloriëren. Wat een geweldige stem heeft ze toch en wat een fijne podiumuitstraling. Het plezier van de mannen in haar band plus haar geweldige stem, misschien wel de allermooiste binnen de jazz op dit moment, maken er een geweldig optreden van. Prachtig om te horen hoe vloeiend de dub en reggae-elementen, die zo mooi op haar nieuwe album Arise te horen zijn, versmelten met de jazz en soul die haar eerste albums zo kenmerkten.

De volgende dag op het nieuwe kantoor van haar platenlabel Brownswood Recordings in het hippe Dalston, boven de studio waarin WorldwideFX gevestigd zit, is Zara nog steeds vol van het optreden. ’Het pakte gisteravond precies zo uit als ik had gehoopt’, vertelt ze. ‘Het blijft spannend om nieuwe songs voor een publiek te spelen en ik was best zenuwachtig van tevoren, maar ik geloof heilig in de nieuwe songs die we hebben opgenomen en ik voelde veel warmte van het publiek komen’. We krijgen het over haar nieuwe album Arise, een album dat wederom 3 jaar op zich liet wachten. ‘Ik wilde rustig de tijd nemen om mijn muzikale koers te bepalen. Waar mijn debuut (Until Tomorrow, 2011) mij introduceerde met een mengeling van jazz en soul was mijn tweede album (If You Knew Her, 2014) tekstueel heel persoonlijk en de muziek nog net even meer uitgebalanceerd. De albums brachten mij allebei succes maar ik wilde nog dieper duiken en mijn muziek nog weer verder brengen. Ik denk dat ik met Arise een heel stuk gekomen ben. Ik hoor mijn vrienden namelijk steeds zeggen dat dit nieuwe album het dichtst bij mij ligt (lacht)’.

Hoe belangrijk was de rol van (drummer) Moses Boys eigenlijk? ‘Normaliter schrijf ik mijn songs zelf, soms met anderen samen. Voor het nieuwe album bracht ik steeds nieuwe song ideeën mee naar de studio en ging Moses ermee aan de slag. Hij bedacht de ritmische inslag en ging dan ook met de opmaak van de compositie aan de slag. Ik vond het een heel verfrissende benadering. Het bleven mijn songs maar ze kregen een extra push de juiste kant op. Moses heeft niet alleen in de duo vorm met Binker (Golding) (van het duo kwam voor de zomer hun uitstekende tweede album Journey To The Mountain of Forever uit) een grote fanschare gekregen maar is met zoveel projecten bezig en heeft daar zoveel energie voor. Ondanks zijn jonge leeftijd speelt hij al heel lang in mijn band en heeft hij maar weinig nodig om te snappen waar ik naar toe wil muzikaal. Daarnaast is hij naast Shabaka (Hutchings) zonder twijfel de ‘coming man’ binnen de Britse jazz en duwt een groep jonge jazzmuzikanten de juiste kant op. Erg inspirerend’.

‘Ik ben opgegroeid met reggae, mijn ouders, die allebei een Jamaicaanse achtergrond hebben, draaiden thuis vrijwel niets anders, maar ik voelde er eigenlijk nooit iets voor om die elementen in mijn muziek terug te brengen’, gaat McFarlane verder. ‘Als zangeres ben ik meer de kant van Billie Holiday, Ella Fitzgerald en ook Nina Simone ingedoken, de usual suspects als je als zangeres binnen de jazz begint. Maar na mijn tweede album, dat tekstueel heel persoonlijk was, en de zoektocht naar waar ik met mijn derde album naartoe zou willen, leidde eigenlijk steeds meer naar mijn muzikale achtergrond. Het verbinden van jazz en soul is eigenlijk een logische stap. Een zangeres die vrij zingt wordt als snel soulful genoemd en een band die snapt waar een zangeres heen wilt duikt dan al snel een vrije, swingende kant op (lacht). Souljazz is een ongelooflijk comfortabele stijl voor een zangeres die muzikale vrijheid zoekt. Het toevoegen van reggae-elementen heb ik wel eerder uitgeprobeerd maar nog niet eerder zo prominent als op Arise. Ik voelde dat dit het juiste moment was. Eerst tekstueel persoonlijk naar buiten op mijn tweede album nu ook muzikaal persoonlijk dus op mijn derde. Het voelt heel goed en natuurlijk en al helemaal omdat de mannen in mijn band die reggae-elementen zo natuurlijk in de songs verwerken. Ongelooflijk eigenlijk hoe ze zich die elementen eigen hebben gemaakt, zo natuurlijk. Maar ja, deze band is altijd mijn redding voor het maken van nieuwe muziek. Zij helpen me op weg om veranderingen door te voeren en Moses en Binker, die als jonge honden door de nieuwe Britse jazz banjeren, al helemaal. Super inspirerend!’.

We krijgen het over Brownswood en de invloed van Gilles Peterson op haar muziek. ‘Gilles was vanaf een vroeg moment in mijn muzikale carrière al een groot fan. Hij vroeg me niet alleen voor zijn radioshows, maar tekende me als een van de zijn eerste artiesten ook voor zijn platenlabel Brownswood (dat hij tien jaar geleden samen met Emily Moxon en Simon Goffe opzette) en hielp me optimaal om mijn eerste album naar een hoog niveau te krijgen. Niet alleen door te helpen de juist muzikanten te krijgen om mee op te nemen maar ook de muzikale richting aan te geven. Met het tweede album was dat al minder, hij vond dat ik dat prima zelf kon en hij had gelijk (lacht). Het is heel mooi om te merken hoe iedereen bij Brownswood meegroeit met je carrière en je de energie voelt nu het kantoor verplaatst is naar Dalston waar doordat er nu ook een radiostudio is echt iedereen die ook maar iets binnen de Britse jazz voorstelt hier langskomt. Dat jazz de laatste jaren in Engeland groot geworden is, mag duidelijk zijn maar dat de nieuwe jazz muzikanten zo ambitieus en goed zijn misschien nog niet helemaal. Begin volgend jaar komt er een overzichtsalbum uit (met vooralsnog de titel We Out Here) met allemaal nieuwe jazzmuzikanten en dat gaat een enorme boost voor de jonge Britse jazzscene betekenen. Zo mooi dat ik daar met alle muzikanten om me heen onderdeel van kan uitmaken’.