Na het wonderlijke, in eigen beheer uitgebrachte A Mother’s Work Is Never Done (2014) is er eindelijk een langverwachte opvolger Morose. Dit nieuwe album van Young Mothers is het resultaat van enkele jaren touren, zowel in de States als dichter bij huis. De band werkt ontzettend hard en daar plukt het nu de vruchten van.

Aan zet is het Texaanse sextet dat aangevoerd wordt door de Noor Ingebrigt Hakar Flaten (The Thing, Atomic). Naar aanleiding van een sociaal project voor jonge moeders ontstond The Young Mothers, een band die vrije improvisatie combineert met power hip hop lyrics, soul, punk, jazz en stevige rock. Op papier een wat dolle combinatie, maar leg je oor te luister en besef dat wat je te horen krijgt gewoonweg niet liegt. Zo krijg je een hoogst avontuurlijke en originele sound die een beetje overal wel wat plukt.

Neem de met een sweet drum groove gezegende opener Attica Black. Die legt meteen bloot hoe de groep een breed sonisch palet in huis heeft. De assertieve lyrics zijn een spervuur, terwijl de beat eerder afro en de attitude vrije improvisatie is. Het illustreert hoe de band verschillende werelden verenigt, hoe de muzikanten met enorm veel zin, passie en overtuiging hun ding doen. De groep moet overigens volstrekt niet weten van labeltjes of wat dan ook. Het is een heel eigen iets dat nu eenmaal onder de noemer ‘The Young Mothers’ vaart.

Zodoende zitten wij onze booty te shaken op dit soort kundig in elkaar gestoken gefreak. Niet met een album van een millionseller, maar met de betere stuff uit de jazz underground. De onderbuik van het muzieklandschap die als je goed oplet véél betere dingen oplevert dan wat de mainstreammedia je soms voorschotelen. De groep rebelleert, protesteert en doet dat allemaal op haar meest unieke manier: via haar muziek. Neem de proef op de som en check het aan Mike Patton (Faith No More,..) verwante Jazz Oppression dat een dik opgestoken middenvinger richting jazzpuristen is. Zo hoor je een hoogst aanstekelijke sound die in een kleine veertigtal minuten de luisteraar helemaal inpakt.

Luister naar de vrije jazz van Black Tar Caviar waarin de kale percussie en trompet spektakel opleveren, alvorens een dirty ass motherfucker van een spoken word een metalachtige sequentie inleidt. Nogmaals: in de wereld van Young Mothers volstrekt normaal. Altijd een avontuur, gericht op het onverwachte. Het is allesbehalve veilig en alleen daarom al: super uitdagend en afwisselend (neem de slome instrumental Bodiless Arms die functioneel is, ideale aanloop voor het kwieke Francisco) En dat is ook waarom je zo van deze band (of van de jazzvikingen van The Thing) houdt. Variatie, eigenheid, avontuurlijkheid (Osaka, Shanghai,..) en vooral: persoonlijkheid.

We tippen deze band met groot plezier. Ontdek het, alvorens het stevig te omarmen.