Wynton Marsalis is zonder twijfel een van de meest actieve maar ook een van de meest serieuze jazz muzikanten. Zijn trompetspel is zonder twijfel geniaal en bezielt te noemen maar zijn wil om met zijn albums ook de authentieke Afro Amerikaanse jazz cultuur en geschiedenis vast te leggen verdient heel veel respect.

Zelf ooit gestart met de traditionele muziek van New Orleans, het spelen in de kerk en in 4 orkesten te gelijk creëerde de basis voor zijn verdere ontwikkeling. Hij deed vervolgens ervaring op bij Jazz Messengers en speelde met onder meer Sonny Rollins en Sarah Vaughn. Al snel daarna was hij bandleider en schreef zelf zowel klassieke als groots opgezette jazzstukken.

Zijn carrière is de meest imposante binnen de jazz van de laatste 30 jaar te noemen. Voor zijn 40ste werd hij in thuisland Amerika al uitgeroepen tot een van 25 meest invloedrijke mensen in het land. Het opvallende is dat Marsalis geen echte vernieuwer is. Hij vindt dat de jazz na 1965 ophoudt te bestaan en dat het werk van nu een interpretatie is van datgene daarvoor gebeurt is. In zijn werk geeft Marsalis dan wel weer heel duidelijk een politieke bevlogenheid aan die wel degelijk in het nu staat.

Op het nieuwe album From The Plantation To The Penintentiary leidt dat wederom tot een erg sterk en overtuigend statement. In songs die hun herkomst lijken te halen uit het werk van Charles Mingus en Duke Ellington klinkt de stem van de jonge Jennifer Sanon als het geweten van Marsalis. Zij zingt over de armoede in het land, de ellende van Katrina op New Orleans en de slechte hulpverlening, de oorlog in Irak, de vercommercialisering van de entertainmentindustrie, de hebzucht en het kapitalisme en de tegenstelling in de maatschappij.

De songs met duidelijke en emotievolle teksten, zijn daarnaast verpakt in zulke indrukwekkend arrangementen dat de boodschap des te duidelijker overkomt. Als Marsalis uiteindelijk zelf in een heftig emotioneel spoken word het album afsluit is de cirkel rond. Wat een overweldigende power heeft deze man.